Het was altijd zo vanzelfsprekend geweest, dat ik er nooit bij stil had gestaan hóe dat nou precies in zijn werk zou gaan, afstuderen. Bij geneeskunde, waar ik mijn studie mee ben begonnen, is het simpel: Je legt een eed af en that’s it. Maar bij Biomedische Wetenschappen ligt het anders.

Zo moet je een presentatie geven over je laatste stage, waarna je van je stagebegeleider en de examencommissie een aantal vragen kunt verwachten. Het lijkt misschien een duidelijke opdracht, maar tijdens de voorbereidingen bleek niets minder waar. Hoe zorg je ervoor dat je familie en vrienden begrijpen wat je al die maanden hebt gedaan, maar je tegelijkertijd voldoende diepgang behoudt zodat er inhoudelijke vragen gesteld kunnen worden? En wat als ik de vragen niet zou kunnen beantwoorden? Kon ik nog zakken?

LK2En dan het tweede verschil met geneeskunde, mijn grote teleurstelling: je studeert af in een van de collegezalen van het LUMC en niet in het mooie, imposante Academiegebouw. Toen ik dat te weten kwam, was ik zo ontdaan dat ik er eigenlijk al helemaal geen zin meer in had. Natuurlijk, het gaat om het papiertje, maar in het historische gebouw hangt een sfeer van waardigheid en trots, van spanning en opluchting. Door af te studeren in dat gebouw voel je je (even) verbonden met alle studenten die je voorgingen en neem je ook zelf een plaats in de geschiedenis van de Universiteit Leiden in.

Misschien overdrijf ik, maar in mijn voorstelling was het een episch moment dat ik zou moeten missen. En dan heb ik het nog niet eens over het Zweetkamertje, waar ik dus op een doodnormale dag zonder ouders nog eens naar toe zou moeten fietsen voor die handtekening en die foto. Lekker feestelijk.

Uiteindelijk viel het natuurlijk allemaal mee. De presentatie liep goed, ik heb een paar vragen goed beantwoord (waar ik door de zenuwen geen herinnering meer aan heb) en mijn familie en veel vrienden waren komen kijken. Dat is een voordeel van zo’n collegezaal: er passen héél veel mensen in. Daar heb ik dan ook maar schaamteloos gebruik van gemaakt en drie keer zo veel aanhang meegenomen dan mijn twee mede-afstudeerders. Ook de door het LUMC georganiseerde borrel achteraf was erg gezellig.

LK1En de foto in het Zweetkamertje? De volgende dag ben ik in dezelfde jurk samen met twee vrienden naar het Academiegebouw gefietst en heb ik trots mijn naam op de muur gezet. Deze bleek drie maanden later al niet meer zichtbaar te zijn, maar dat wist ik toen gelukkig nog niet. Op dat moment hoorde ik er even helemaal bij.

Met het einde van mijn studietijd komt ook een einde aan mijn blogs voor het Leids Kwartiertje. Ik heb ze met veel plezier geschreven en hoop dat ze hier en daar een inkijkje in het Leidse studentenleven en de studie Biomedische Wetenschappen gegeven hebben.