Ik ben al bijna 1.5 jaar bezig met mijn masterscriptie. Ik heb het eerder genoemd in mijn blogs, tussen neus en lippen door, maar ik heb er nog nooit een volledige blog aan besteed. Ik vond dat er al te veel blogs aan zijn besteed en dat elke student toch wel weet hoe het proces van het schrijven van een scriptie verloopt. En toch, moest het er eens van komen: een blog over de beruchte scriptie.

Ik zal heel eerlijk zijn: ik vind het schrijven van een scriptie helemaal niets. Het kost me veel meer tijd dan ik had gewild en ik voorzie dat ik niet het cijfer ga krijgen waarop ik had ingezet omdat mijn motivatie met de tijd ook niet meer hetzelfde is gebleven. Maar de vraag is, waar ligt dat dan aan?

Ik houd van schrijven en ik vind onderzoek doen op zich ook helemaal niet zo erg. Mijn onderzoek heb ik zelf vastgesteld en betreft een onderwerp dat mij echt aan het hart gaat: de criminalisering van homoseksualiteit. Meer specifiek doe ik onderzoek naar de ontwikkelingen in Uganda en Kenya die hebben geleid tot de huidige status van de criminalisering van homoseksualiteit en ik bekijk de invloed van internationale mensenrechten hierop. Ik heb me altijd heel erg gepassioneerd gevoeld over homoseksualiteit en mensenrechten dus het feit dat ik nu zelf een toegespitst onderzoek hierover kan doen is eigenlijk ontzettend cool. Het ligt ook niet aan mijn begeleider, het is een hele aardige en vooral ontzettend behulpzame docent. Alle feedback die ik terug krijg is terecht en helpt me om mijn scriptie te verbeteren.

Ik denk dat het ligt aan het feit dat ik zoveel van schrijven houd. Ik heb hier, al zolang ik me kan herinneren, plezier uit gehaald. De enige keren dat ik geen plezier uit schrijven heb gehaald, is tijdens mijn scriptie(s).  Ik weet dat schrijven iets is waar ik goed in ben, dat ik in staat ben om de juiste woorden te kiezen om de reacties te krijgen die ik wil horen of zien. Maar een academisch stuk wordt omvat door zoveel regels, dat het schrijven ervan niet meer spontaan is. Naast bijvoorbeeld het aantal woorden waar je steevast over heen gaat (want 15.000 is echt niet genoeg), moet je je natuurlijk altijd houden aan het kader dat je zelf hebt gemaakt. Dit kader verschilt natuurlijk per scriptie, maar ik merk dat ik vooral goed ben in moeilijke of vage kaders maken, waardoor ik op een bepaald punt verstrikt raak in mijn eigen vraagstelling. Niet helemaal ideaal.

Ik vind het jammer dat iets wat ik normaal zo leuk vind om te doen, een stuk minder leuk gemaakt wordt door iets wat ik toch echt moet doen om mijn studie af te maken. Ik weet dat alle feedback die ik krijg van mijn begeleider goed bedoeld en terecht is, maar ik word echt ontmoedigd, elke keer dat ik een versie inlever, die vervolgens wordt teruggestuurd met zo’n 10 aantekeningen per pagina. Aan de ene kant prijs ik mezelf gelukkig met een precieze en betrokken begeleider, maar aan de andere kant heb ik het gevoel niet te kunnen voldoen aan zijn verwachtingen. En daar baal ik echt heel erg van.

Oorspronkelijk was mijn plan om het allemaal half oktober in te leveren en klaar te zijn, maar dat wordt nu waarschijnlijk half november. Het helpt natuurlijk ook niet mee dat ik momenteel zo’n 50/60 uur per week werk en dat ik mezelf niet echt een week kan opsluiten om hier alle aandacht aan te besteden. Ik ben wel blij dat ik nu bezig ben met de laatste loodjes en ik hoop dat ik er toch nog iets heel goeds van kan maken.

Uiteindelijk zal al mijn harde werk hopelijk leiden tot een goed cijfer!

Wordt vervolgd…

fullsizerender

Slechts een paar van de artikelen die ik heb gebruikt voor mijn scriptie