Ik ben al bijna 1.5 jaar bezig met mijn masterscriptie. Ik heb het eerder genoemd in mijn blogs, tussen neus en lippen door, maar ik heb er nog nooit een volledige blog aan besteed. Ik vond dat er al te veel blogs aan zijn besteed en dat elke student toch wel weet hoe het proces van het schrijven van een scriptie verloopt. En toch, moest het er eens van komen: een blog over de beruchte scriptie.
Ik zal heel eerlijk zijn: ik vind het schrijven van een scriptie helemaal niets. Het kost me veel meer tijd dan ik had gewild en ik voorzie dat ik niet het cijfer ga krijgen waarop ik had ingezet omdat mijn motivatie met de tijd ook niet meer hetzelfde is gebleven. Maar de vraag is, waar ligt dat dan aan?
Ik houd van schrijven en ik vind onderzoek doen op zich ook helemaal niet zo erg. Mijn onderzoek heb ik zelf vastgesteld en betreft een onderwerp dat mij echt aan het hart gaat: de criminalisering van homoseksualiteit. Meer specifiek doe ik onderzoek naar de ontwikkelingen in Uganda en Kenya die hebben geleid tot de huidige status van de criminalisering van homoseksualiteit en ik bekijk de invloed van internationale mensenrechten hierop. Ik heb me altijd heel erg gepassioneerd gevoeld over homoseksualiteit en mensenrechten dus het feit dat ik nu zelf een toegespitst onderzoek hierover kan doen is eigenlijk ontzettend cool. Het ligt ook niet aan mijn begeleider, het is een hele aardige en vooral ontzettend behulpzame docent. Alle feedback die ik terug krijg is terecht en helpt me om mijn scriptie te verbeteren.
Ik denk dat het ligt aan het feit dat ik zoveel van schrijven houd. Ik heb hier, al zolang ik me kan herinneren, plezier uit gehaald. De enige keren dat ik geen plezier uit schrijven heb gehaald, is tijdens mijn scriptie(s). Ik weet dat schrijven iets is waar ik goed in ben, dat ik in staat ben om de juiste woorden te kiezen om de reacties te krijgen die ik wil horen of zien. Maar een academisch stuk wordt omvat door zoveel regels, dat het schrijven ervan niet meer spontaan is. Naast bijvoorbeeld het aantal woorden waar je steevast over heen gaat (want 15.000 is echt niet genoeg), moet je je natuurlijk altijd houden aan het kader dat je zelf hebt gemaakt. Dit kader verschilt natuurlijk per scriptie, maar ik merk dat ik vooral goed ben in moeilijke of vage kaders maken, waardoor ik op een bepaald punt verstrikt raak in mijn eigen vraagstelling. Niet helemaal ideaal.
Ik vind het jammer dat iets wat ik normaal zo leuk vind om te doen, een stuk minder leuk gemaakt wordt door iets wat ik toch echt moet doen om mijn studie af te maken. Ik weet dat alle feedback die ik krijg van mijn begeleider goed bedoeld en terecht is, maar ik word echt ontmoedigd, elke keer dat ik een versie inlever, die vervolgens wordt teruggestuurd met zo’n 10 aantekeningen per pagina. Aan de ene kant prijs ik mezelf gelukkig met een precieze en betrokken begeleider, maar aan de andere kant heb ik het gevoel niet te kunnen voldoen aan zijn verwachtingen. En daar baal ik echt heel erg van.
Oorspronkelijk was mijn plan om het allemaal half oktober in te leveren en klaar te zijn, maar dat wordt nu waarschijnlijk half november. Het helpt natuurlijk ook niet mee dat ik momenteel zo’n 50/60 uur per week werk en dat ik mezelf niet echt een week kan opsluiten om hier alle aandacht aan te besteden. Ik ben wel blij dat ik nu bezig ben met de laatste loodjes en ik hoop dat ik er toch nog iets heel goeds van kan maken.
Uiteindelijk zal al mijn harde werk hopelijk leiden tot een goed cijfer!
Wordt vervolgd…
Slechts een paar van de artikelen die ik heb gebruikt voor mijn scriptie
Hoi Demi!
Het klinkt misschien cliché, maar ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb ongeveer 1 jaar en 8 maanden over mijn scriptie gedaan en houd ook veel van creativiteit en journalistiek (heb de minor Journalistiek en Nieuwe Media gevolgd). Op een gegeven moment zag ik door de bomen het bos niet meer (want ik had ook een bijbaan en fulltime stage ernaast), en was ik creatief gezien na een tijd flink afgestompt. Uiteindelijk heb ik toch na de vele feesbackrondes, frustraties en onzekerheden een 7.5 mogen ontvangen. Dit voelde top want op een eerder moment in het proces liet mijn docent weten dat het niet hoger werd dan een 6…
Ik dacht dus afgelopen zomer dat mijn scriptie nooit tot een eind zou komen en dat ik heb maandenlang gedacht dat ik toch niet meer dan een schamele 6 zou halen. Maar…voor je het weet is de eindstreep daar en wie weet hoe positief dan je beoordeling uit zal vallen! Ondanks dat het een energievretend proces was, ben ik toch wel heel blij met het resultaat en mijn allerlaatste feedback, die was namelijk eindelijk wel heel positief!
Wat ik hiermee wil zeggen is: ik soms denk dat docenten soms vergeten dat het slopend is om alleen maar feedback te krijgen over wat beter moet en niet goed gaat. Soms is het ook wel eens fijn als ze en indicatie geven over hoe ver je nou bent in het proces en wat wel beter/goed gaat.. ook ik ben hier tegenaan gelopen. Tevens is journalistiek zó anders dan academisch schrijven,.. jammer dat door de scriptie je ervaring/plezier in schrijven misschien wat is aangetast. Mij helpt het heel erg om journalistiek en academisch schrijven als 2 aparte onderwerpen te zien. De principes zijn namelijk zo verschillend van elkaar, misschien kan dit jou ook helpen.
Last but not least: houd nog even vol! Je bent er bijna! Veel succes!
Groetjes, Vera
Hi Vera!
Dankjewel voor deze reactie! Dit is inderdaad precies mijn probleem – er is mij letterlijk deze week verteld dat het maar de vraag is of ik nu een 6 zou kunnen halen. Dat is echt heel lastig. Ook heb ik meer feedbackrondes gehad dan alle andere mensen om me heen, dus inderdaad: de onzekerheid slaat toe! Maar, het is goed om te weten dat anderen ditzelfde is overkomen en dat er vervolgens toch nog hoop was (een 7.5 is echt super goed)!!
Ook bedankt voor je tip: ik moet inderdaad proberen dat onderscheid te maken tussen journalistiek en academisch schrijven… Ook dat is wel lastig, maar het zijn inderdaad wel twee verschillende dingen. Ik denk dat het verder ook geen permanente schade aanricht aan mijn liefde voor schrijven, maar voor nu hik ik er wel ontzettend tegen aan om deze scriptie af te maken.
Nogmaals bedankt voor je motiverende berichtje!
Groetjes,
Demi