Frontiers of Science courses – als ik de volle naam lees krijg ik nog steeds een kriebelend gevoel van verwachting. Voor mijn ogen verschijnen beelden van juichende wetenschappers, een stroom van publicaties en een Nobelprijs. Natúúrlijk wil ik zo een cursus doen: zien waar de meest vooruitstrevende onderzoekers aan werken en de grenzen van ons kunnen verleggen… Het spreekt tot de verbeelding, toch?

In de praktijk heten ze natuurlijk gewoon FOS-cursussen en zijn het keuzevakken van 3 à 4 weken in een bepaald biomedisch vakgebied. Je kunt van alles kiezen: translational neurogenetics, biomedical translational research in surgery, biological mechanisms of ageing and development, het ene klinkt nog mooier dan het andere. Ik heb gekozen voor het vak met de geheimzinnige naam ‘clinical proteomics and metabolomics’. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van te voren geen idee had wat het inhield maar gewoon voor het leuke woordje -omics ben gevallen. Dus, wat doen ze hier eigenlijk?

Nou, het draait dus allemaal om detectie en identificatie van eiwitten en metabolieten (kleine stofjes die betrokken zijn bij de stofwisseling) en dat kan op oneindig veel gebieden worden

Gibson250

pipeteerrobot

toegepast: het bestuderen van het klimaat 500 miljoen jaar geleden tot grondstof onderzoek op andere planeten en dopingtests in de sportwereld. Dat laatste komt een beetje in de buurt van wat wij nu aan het doen zijn: urineonderzoek. De onderzoekers op deze afdeling hebben vrijwillig op verschillende tijdstippen hun urine verzameld zodat wij hopelijk aan de hand van de samenstelling kunnen bepalen van welk geslacht, welke leeftijd en welk tijdstip het sample komt.

NMR

NMR

Maar om écht te begrijpen hoe het op deze afdeling is, moet ik jullie eigenlijk een korte rondleiding geven: In een verder vrij rustige gang van het LUMC komen de geluiden je al tegemoet voordat de deur geopend is (alleen mogelijk met een pasje voor speciaal bevoegden). Je hoort gezoem, gepiep en geratel, maar zodra je de drempel over bent valt dit in het niet bij alle machines, pipeteerrobots en computers die hier staan uitgestald. Alles is verbonden door kabels en midden in het voetpad staat een enorme houten kist (tot borsthoogte) waarin hun nieuwste aanwinst zit. Op tafel liggen allemaal vellen met schematische tekeningen van draaiende protonen waarmee onze begeleiders ons geduldig in de wereld van de spectroscopie hebben ingewijd. In de hoek staat het apparaat waar wij mee aan de slag mogen: de Nuclear Magnetic Resonance Spectrometer (NMR), oftewel een gigantische magneet die iedere week van nieuw vloeibaar stikstof voorzien wordt (om te koelen) en zo hoog is dat je er alleen met behulp van een ladder samples in kunt zetten. Wel eerst je horloge en LUMC-pasje afdoen natuurlijk.

uitleg

En dan verschijnen er op miraculeuze wijze spectra op je beeldscherm, een oerwoud van pieken, iedere piek weer een ander stofje…

Nou, als dit geen ‘Frontiers of Science course’ is, weet ik het ook niet meer. Nu nog zorgen dat het computerprogramma mijn urine niet meer onder de mannen van 35 jaar schaart. Die Nobelprijs laat nog even op zich wachten.