Het prachtig verlichte Disney paleis

Het prachtig verlichte Disney paleis

Stichting Volgg (Stichting vrijwilligers organisatie lichamelijk en geestelijk gehandicapten) organiseert jaarlijks een reis naar Disneyland Parijs voor geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Zoals de naam van de stichting al zegt wordt dit georganiseerd door een groep vrijwilligers. Mijn broer is één van de vrijwilligers die deze jaarlijkse trip organiseert. Ieder jaar weer komt hij laaiend enthousiast terug met de leukste verhalen over hoe prachtig het is om dit te doen, hoe erg de cliënten (de lichamelijk en geestelijk gehandicapten) genieten en hoe hard hij heeft gelachen. Zijn enthousiasme werkte zo aanstekelijk dat ik besloot om dit jaar ook mee te gaan als vrijwilliger. Wat bleek? Hij had geen woord teveel gezegd, het was fantastisch!

Zelf heb ik geen ervaring met de verzorging van geestelijk of lichamelijk gehandicapten mensen, dus ik vond het erg spannend om me hier een weekend op te storten. Gelukkig was hier rekening mee gehouden bij de groepsindeling en vormde ik samen met twee anderen met meer ervaring de leiding van een groepje over 4 dames met verschillende geestelijke handicaps. Een regelmatig gehoorde uitspraak gedurende het weekend was “De cliënten gaan niet mee omdat ze een zweetvoetenprobleem hebben!” Dit is ook meer dan eens gebleken tijdens het weekend. Op dag 1 kreeg één van de cliënten uit ons groepje een toeval (gelukkig was dit maar van korte duur), op de laatste dag had een ander haar woede niet meer onder controle en gedurende de reis hebben we één van onze cliënten regelmatig teleur moeten stellen omdat ze vanwege haar epilepsie niet in bepaalde attracties mocht waar ze wel graag in wilde (gelukkig was er altijd een andere attractie waar ze net zo graag in wilde!). De cliënten zijn over het algemeen gewend aan deze dingen, dus het heeft niet voor problemen gezorgd. Bovendien waren onze cliënten vier enorme schatten die ons op dag twee al tot hun beste vriendinnen hadden gebombardeerd. De benoeming tot vriendin werd kracht bijgezet met een dikke kus op mijn wang aan het ontbijt en de koosnaampjes “schat” en “lekkerding” die ons het hele weekend om de oren vlogen. We hebben enorm gelachen met elkaar, genoten van het prachtige Disneypark en we zijn met heel veel Disney-figuren op de foto geweest. Het was een onvergetelijk weekend wat voorbij vloog!Natuurlijk wilde ik ook met Mickey op de foto!

In de bus terug naar huis pakte een van de cliënten ineens heel stevig mijn hand, ik keek op naar hem en zag dat hij stilletjes zat te huilen, dus ik vroeg hem wat er aan de hand was. Hij antwoordde “Ik ben zo verdrietig dat het alweer voorbij is”. Ik kreeg een brok in mijn keel maar tegelijkertijd gaf het me een warm gevoel van binnen, want dit is waar je het voor doet: de cliënten de tijd van hun leven geven!

Natuurlijk wilde ik ook met Mickey op de foto!