Illustratie: Jesse van Muylwijck

Illustratie: Jesse van Muylwijck

De eerste gastspreker die voor een lezingenreeks van studievereniging JFV Grotius naar Leiden toog, was rechter Frans Bauduin. Onder rechters is het niet gebruikelijk om wekelijks aan te schuiven bij Pauw en Witteman of in andere televisieprogramma´s te figureren, dus waarschijnlijk doet die naam geen belletje rinkelen. Maar tenzij je de afgelopen 10 jaar onder een steen hebt geleefd, durf ik te wedden dat je de strafprocessen die hij heeft voorgezeten, wel kent.

Hij was een van de rechters die Volkert van der G. in eerste aanleg veroordeelde tot 18 jaar gevangenisstraf voor de moord op Pim Fortuyn. En meer recentelijk was hij (na het eerste wrakingsverzoek) de voorzitter van de wrakingskamer tijdens het proces tegen Geert Wilders én voorzitter van de rechtbank in het proces tegen Robert M. in de Amsterdamse zedenzaak.

Drie processen die maandenlang volop in de media waren en waar iedereen iets over te zeggen heeft. Hij bevestigt niet geheel onverwacht dat zoveel pers de dynamiek in de rechtszaal wel verandert. Hoewel rechtszittingen in beginsel openbaar zijn (dat staat in de wet), zijn er maar weinig mensen die op een doordeweekse dag ‘zomaar’ een zitting bijwonen. Vrijwel alleen rechtenstudenten doen dat, of ‘actieve’ burgers die veelal gepensioneerd zijn, en soms klassen vol verveelde scholieren.

Jaren geleden (het lijkt soms wel een eeuwigheid) was ik in 5 vwo op excursie naar de rechtbank in Den Haag. Toen hebben we een paar politierechterzittingen (relatief simpele rechtszaken, de maximum straf die de officier van justitie kan eisen is één jaar gevangenisstraf) bijgewoond en daarna een rechter en een officier van justitie geïnterviewd. Ik raakte zo enthousiast door het verloop van die zitting en het decorum, dat ik die dag nog heb besloten dat ik rechten wilde studeren en ooit zelf rechter wilde worden.

Toen kon ik nog niet weten dat de raio-opleiding (de zesjarige opleiding voor afgestudeerde juristen die officier van justitie of rechter willen worden) een jaar voordat ik gepland had af te studeren, door bezuinigingen zou worden afgeschaft.

Op dit moment is het niet mogelijk om als vers afgestudeerde te solliciteren naar een plekje in de nieuwe opleiding, omdat die nog vormgegeven wordt.

Het fictieve vijfjarenplan dat ik tijdens mijn studie voor ogen had, kan linea recta de prullenbak in. Toen ik me dat twee jaar geleden realiseerde, was er even paniek in de tent. Het duurde even voordat mijn hartslag weer teruggebracht was naar gezonde proporties, maar inmiddels zie ik het als een uitdaging om bij gebrek aan het raio-pad via een andere weg uiteindelijk toch terecht te komen waar ik wil.

En anders  is er misschien wel een wereldbaan voor mij weggelegd in de dynamische wereld van de schrijvende media. Fulltime blogger, als dat geen carrièreswitch is…