Dermatologie, beter bekend als de afdeling huidziekten, is het dikste meisje van de klas. Ze heeft een zweetprobleem, acne, zit onder de moedervlekken en oh my , laten we het niet over haar klachten “daar beneden” hebben. Ze is niet sexy. Al word je als Leidse co-assistent wel verplicht vier weken lang met haar te daten.

Lekker dan.

Moge het duidelijk zijn dat ik wat hardnekkige vooroordelen had over de dermatologie voor aanvang van dit tweede coschap. Nu ik enkele weken verder ben, begin ik gelukkig toch wat immuniteit op te bouwen voor viezigheid en ben ik weer in staat om verder te kijken dan de wrat, tumor of zweer lang is. Ik excelleer inmiddels in mijn rol als wandversiering (ik verdien een Oscar voor mijn dictie en inleving als ik zeg “de dokter komt straks* ook nog even kijken”) en krijg zowaar een indruk van het leven van de ‘echte’ arts.

Vandaar dat ik mijn vooroordelen wat bij moet stellen, al wil ik niet zeggen dat ze volledig op lucht gebaseerd waren. Dermatologie spreekt simpelweg niet bepaald tot de verbeelding. Er zijn geen ziekenhuisseries die zich op de dermatologie afspelen, of gillende sirenes die de patiënten aanvoeren (zeldzame uitzonderingen daargelaten). Het is niet sexy zoals chirurgie, mist de natuurlijke charmes van kindergeneeskunde en ja, zelfs huisartsgeneeskunde klinkt misschien nog een beetje stout naast huidziekten. Al zat ik ernaast door te zeggen dat dermatologie het dikste meisje van de klas is, ze is the girl next door. Letterlijk, want je buurmeisje hééft eczeem.

huid
Of jijzelf. Wat ik namelijk merk sinds ik dermatologie doe, is dat iedereen minstens vijf huidaandoeningen heeft. De patiënten op deze afdeling zijn dan ook ergens tussen de 1 minuut (aangeboren afwijkingen als grote moedervlekken of wijnvlekken bijvoorbeeld) en 100 jaar (voornamelijk zonneschade en huidkanker) oud. Mijn eigen strafblad op het moment: sproeten, een gerstekorrel, een beetje eczeem, enkele moedervlekken en een lichte koortslip. Al mijn huisgenoten zijn ondertussen ook op ‘spreekuur’ bij mij geweest om toch eens even naar die éne gekke moedervlek te laten kijken.

Aangezien ik mij als aanstaand arts natuurlijk rete-verantwoordelijk voel voor jullie gezondheid, ga ik daarom hier tegen mijn gewoonte in toch even wat medische informatie en advies over moedervlekken geven. Het is ten eerste heel normaal om moedervlekken te hebben, maar bij patiënten en artsen bestaat altijd de angst dat in een moedervlek huidkanker (melanoom) ontstaat. Wie op tijd naar de dokter gaat, hoeft vaak niet bang te zijn. Daarom ren je vanaf nu in ieder geval naar de dokter als een moedervlek VERANDERT. Als een moedervlek begint te jeuken, van kleur verandert, groeit of onregelmatig (asymmetrisch) wordt, is het tijd voor een bezoek aan de huisarts [bron: Stichting Melanoom]. Bij de aanwezigheid van veel moedervlekken, of moedervlekken die zelf moeilijk te zien zijn (behaarde hoofdhuid, rug, benen), kan een regelmatige check-up sowieso geen kwaad.

Al is voorkomen natuurlijk beter dan genezen. Daarom blijf je uit de buurt van zonnebanken en sigaretten en smeer je jezelf op zonnige dagen meerdere keren in. Daarbij laat het me compleet koud dat je zogenaamd nooit verbrandt en makkelijk bruint. Het ziekenhuis heeft een wachtkamer vol soortgelijke stijfkoppen en ijdeltuiten en ik kan wel verklappen dat zij niet komen voor sproetjes en spataders.

Bij voorbaat dank en een dikke koortslip-smakker van deze co!
kiss

* Straks (bijwoord):
1 over enige ogenblikken of enige uren
2 mogelijk nooit