De koek is op. Vanmiddag om 3 uur leg ik na 3,5 jaar mijn laatste tentamen af alvorens ik met mijn wetenschapsstage en daarna de coschappen begin. Geen sporthal, dat stadium ben ik sinds afgelopen vrijdag voorbij, het betreft hier een praktisch tentamen. Zo vlak voor zeer gewenste vakantiedagen, teer ik op de laatste kruimels van mijn koek, maar het LUMC besluit die ook nog eens weg te snaaien.

Op de valreep krijg ik namelijk nog een onfraaie trap na. Het betreft de doktersjassen. Lang verhaal kort gemaakt: meisjes van 1.60m worden niet graag in doktersjassen geschoven van dezelfde lengte. Dat geeft ze namelijk het gevoel het debiele zusje van Dopey te zijn. Heel onfortuinlijk is dit te noemen, want vlak voor hét tentamen kan een beetje zelfvertrouwen geen kwaad.

“XS” staat er in de hals (nouja, eigenlijk “ES”), maar, zo wordt mij verteld, de lengtemaat is voor alle maten hetzelfde. One size fits all. Ik hoor dus niet eens meer bij “All”, wat nog harder aankomt dan om een ID gevraagd te worden als ik een fles wijn afreken. Stank voor dank na alle uren die ik in het gebouw heb doorgebracht, als je het mij vraagt. Ik moet mij maar niet aanstellen, aldus het kledingbeheer. Dit is nu eenmaal zo. Dan moet ik maar een klacht indienen. Het klinkt zo makkelijk uit de monden van de gemiddelde lengte Nederlander. Mijn moeder, een dame met wie ik op hoogte kan communiceren, noemt het je reinste discriminatie. Maar dat krijg je ervan als je zonodig in Leiden (de walging druipt van het woord af) moet studeren, smijt de Rotterdammer in haar erachteraan. Ze snapt niet waarom ik moet lachen om haar dubbele moraal.

Ik had hier graag een foto gedeeld van de witte tent waarin ik mij de komende twee jaar moet hullen, maar ik vrees dat ik daar nog even niet om kan lachen. Misschien dien ik ook wel echt een klacht in. Al zou het prettig zijn als in de tussentijd iedereen op kan houden het liedje van de 7 dwergen te fluiten als ik langsloop. Het spijt me dat het zo moet eindigen, LUMC.

Misschien zijn we toch beter af als vrienden.

Positieve ontwikkeling is echter dat ik binnenkort jullie dus mee kan nemen in de wondere wereld van stages en coschappen, veel interessanter dan collegeanekdotes als je het mij vraagt. Al ga ik er eerst even een weekje bij liggen zoals mijn roze vriend hieronder.

tumblr_mhq8qs6Z661s0st96o1_500