Hoewel ik in de loop der jaren een walhalla aan strafrechtelijke studieboeken heb verzameld en ik graag met mijn neus in de wetenschappelijke literatuur zit, was ik toch steeds meer benieuwd naar het “eggie”. Zoveel gelezen en hoorcolleges gevolgd over de ontstaansgeschiedenis, de filosofie, de actualiteit en de werking van het strafrecht in de maatschappij, maar ik was er helaas nog nooit rechtstreeks mee in aanraking gekomen. Of op een bepaalde manier bezien, “gelukkig” nog nooit.

Er is geen verplichte stage opgenomen in het curriculum, maar stage lopen wordt wel gestimuleerd. Het secretariaat mailt regelmatig vacatures door van advocatenkantoren, het Openbaar Ministerie en de rechtbanken, maar ook wellicht iets minder voor de hand liggende instanties als de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming en tbs-klinieken.

Dus ging ik vol goede moed solliciteren naar een stageplek. Na een paar verstuurde brieven belandde ik al snel voor twee maanden op het parket in Den Haag. Van studiegenoten had ik weleens gehoord dat ze in de eerste weken het gevoel hadden dat ze ‘niets wisten’ en dat de praktijk heel andere koek was dan studeren aan de universiteit. Dat laatste is inderdaad waar. In de dynamiek van een willekeurige dag in de zittingszaal vraagt niemand zich af waarom een veroordeelde een paar eeuwen geleden na een bekentenis (die tot stand is gekomen na marteling door de beul) in een rasphuis terecht kwam en tegenwoordig een taakstraf of detentie krijgt (nu gelukkig zonder tussenkomst van een beul). In de praktijk gaat het er allereerst om of de wettelijke procedures en termijnen in acht zijn genomen, of er geen vormfouten zijn gemaakt, of er genoeg rechtmatig bewijs is, of de rechten van de verdachte zijn gerespecteerd. Dan kan de officier van justitie aanklagen, de raadsman verdedigen en de rechter een oordeel vellen.

Na een paar maanden back to basics in de wetenschappelijke literatuur, begon het laatst weer te kriebelen. Het Prison Project, een langlopend onderzoek naar het effect van gevangenisstraf op ex-gedetineerden, kwam op mijn pad. Ex-gedetineerden interviewen over hoe zij hun straf hebben ervaren en hoe die periode de rest van hun leven tekent. Echter dan dat wordt het haast niet, lijkt me.

Eerst maar vol spanning afwachten of ik word aangenomen..