We zijn masterstudent! Dat brengt natuurlijk heel veel verantwoordelijkheid met zich mee. Je leest ten slotte allerlei gewichtige teksten: van Modderman tot Hobbes. Je denkt tot in de vroege ochtenduren na over zaken als: “wat betekent het legaliteitsbeginsel nou in Europese context?” en “hoe verhoudt de formele rechtskracht zich in relatie met de bestuursrechter en de burgerlijke rechter?”. Prangende vragen, ongetwijfeld.

Ikzelf heb altijd wel een hoog “Frasier Crane” gehalte wat betreft pietluttige zaken en stel (tot mijn eigen ongenoegen) vragen als: “Welke theesoorten zitten erin…wat… geen Darjeeling!” Ook geen hoogtepunt: mijn persoonlijke zoektocht naar gerookte knoflookbollen die mij – en helaas mijn vrienden – vorig jaar op een trektocht van 300+ kilometer heeft geleid.

Dit brengt mij bij een volgende vaststelling die andere lezers misschien ook delen: soms wil je gewoon iets meer. Meer waar voor je tijd, je studie, je smaakpapillen, je gehoor etc. Laten we beginnen met muziek; iets dat door elke student op een of andere wijze ervaren wordt. Ik kon vroeger gewoon naar de radio luisteren, echter zit dat er al jaren niet meer in en heeft deze sensatie het afgelopen jaar groteske proporties aangenomen.

Het zit zo: ik studeer meestal een uur of twee voordat ik besluit dat het tijd is voor een welverdiende pauze! “Even een mooi album opzetten en relaxen”…dacht het niet! Nee, ik wil meer. Dus zet ik het nieuwe album – Clockwork Angels – van de Canadese supertrio Rush op. Een prachtig conceptalbum met een protagonist wiens leven we door de nummers volgen. Je leeft met hem mee tot zijn oude dag waarin hij terugblikt op zijn leven. Met vragen over het moraal die men als kind toegereikt krijgt en wat daar van overblijft als men eigen keuzes gaat maken. Maar kennelijk zijn dit soort metafysische onderwerpen nog steeds niet genoeg. Nee, terwijl ik luister naar Clockwork Angels lees ik ook het boek met hetzelfde titel, die als geschreven intermezzo het verhaal verdieping geeft. Mijn vrienden zeggen dan: “kan je niet gewoon naar een nummer luisteren?”. “Nee(n)! En terwijl ik luister en lees wil ik ook een mooi glas Lagavulin single malt islay whisky drinken en met mijn gitaar meespelen!”.

Om moe van te worden. Het lijkt erop alsof mij tijd aan de Universiteit mij steeds meer de drang heeft gegeven om steeds meer te willen. Nu ik erover nadenk (en dat gebeurt klaarblijkelijk nog wel eens) zie ik een parallel tussen mijn studieleven en muziekleven: verdieping zoeken waar maar kan! Klinkt natuurlijk zó cliché, maar dat maakt het (helaas) niet minder waar. Ik denk dat wij wel van geluk mogen spreken dat er (zo nu en dan) ruimte is daarvoor als je dat zou willen benutten. Dus tegen studenten die zich aangesproken voelen: eis Darjeeling!

Dave

Deze diashow vereist JavaScript.