Mijn zelfgediagnosticeerde quarterlifecrisis duurt nog even voort. Afgelopen week werd ik meer dan ooit heen en weer geslingerd tussen mijn huidige status als student en mijn toekomstige als dokter. Of beter gezegd, tussen mijn galajurk en kleine Fien.

Fienepien is één van de hummeltjes die ik heb meegemaakt op de neonatologieafdeling van het LUMC. Na afgelopen zomer op stage te zijn geweest in Portugal op de neonatologieafdeling, ben ik nogal verknocht. En dan te bedenken dat ik die afdeling alleen maar koos om geen Portugees te hoeven leren; pasgeborenen praten immers nog niet. Die stage maakte dat ik besloot ook hier maar eens een kijkje bij neonatologie te nemen. Op deze afdeling worden zieke of (veel) te vroeg geboren zuigelingen opgevangen. Waaronder Fien.

Fien is te vroeg geboren, was qua omvang gelijk aan een pak suiker en heeft in de eerste paar weken en zelfs dagen van haar leven meer medische behandelingen en interventies ondergaan dan jij en ik in ons hele leven zullen ondergaan. Met succes. Zoveel succes dat het kind, toen ik ernaast stond, als een brakke student schandalig luid lag te ronken. Het is haar natuurlijk zeer gegund.

Maar het dagelijkse studentenleven gaat ook door, met een gala op het programma. Het M.F.L.S-lustrumgala wel te verstaan, want we vieren nog even lekker door dat we 100 jaar geworden zijn bij geneeskunde. Na het nodige biervloeien van de afgelopen festiviteiten, is zaterdag een stoet rokkostuums en galajurken te spotten op weg naar Den Haag. Kleren die zondagmorgen stijf van het bier bijna zelf naar de stomerij zullen lopen. Bij mij in de collegezaal is momenteel dan ook niemand in mijn geëmmer over Fien geïnteresseerd. Schoenen, haarspelden, strapless BH’s, wel of geen panty onder je jurk. De prioriteiten zijn weer duidelijk.

Zodanig dat ik zelfs de vraag kreeg of m’n moedergevoelens opspelen, omdat ik nog aan Fien denk. Het klonk een beetje vies, alsof me gevraagd werd of ik last heb van spuitende diarree. Zo zou ik het niet willen noemen. Eerder ontzag. Buitengewoon veel ontzag voor de mooiste studie ter wereld, want dat doen die artsen toch maar mooi even: kleine Fien in leven houden.

Die medestudenten van mij moesten eens weten hoe de wereld er zoal uitziet als je even je galajurk opzij schuift. Fien moest eens weten. Ligt daar bijna asociaal lekker opgekruld in een verwarmd bedje, terwijl duizenden euro’s gemoeid gaan met dat plekje. Misschien wordt ze ooit wel dokter. Misschien denken haar ouders nog eens terug aan dat opgekrulde hummeltje als Fien in haar galajurk voor hen staat. Misschien schoppen mijn medestudenten en ik het echt nog eens tot dokter, als iedereen uitgebrakt is.


Foto van amc.nl

Voor de volledigheid; Fien heet niet echt Fien, wie weet is Fien wel een jongetje, die over 21 jaar strak in z’n rokkostuum is gehesen. Fien kan al met haar papa en mama mee naar huis zijn, of wie weet ligt ze toch nog lekker weg te snurken in het LUMC. Maar ik oefen vast een beetje op mijn medisch beroepsgeheim, als jullie dat niet erg vinden.