Tot mijn eigen verbazing ben ik vorige week aangenomen bij de Volkskrant, redactie wetenschap én doe ik een ministage bij de Trendwatcher van 2012, Farid Tabarki.

goed volk 2

Goed volk maakt reclame voor haar stageplek

Een pak van mijn hart na maanden van gezeur en onzekerheid. Hieronder een kleine uiteenzetting van mijn zwerftocht, wie weet heb je er wat aan. Of niet, maar dan kan je misschien lachen om de grapjes. Of niet, dan heb je 5 minuten van je leven compleet verstierd.

Lang lang geleden, in een studentenkamertje hier niet zover vandaan was er eens een meisje, Virginia genaamd, die had bedacht dat ze een top stage wilde als kers op de Sociale en Organisatie Psychologie taart. De Universiteit bood wel het een en ander aan stages aan, maar dat veredelde roostermaken (Human Resource Management) vond ze niet zo oké, dus besloot ze haar eigen pad te trekken. De zoektocht begon bij Europa Bolwerk Eurolink in Amsterdam, ze belde de betreffende man in kwestie en schreef een brief waar de algehele aanheid vanaf spatte. Bij gebrek aan respons zocht ze verder en vond een mooie stagevacature bij de VVD. Nu was ze eigenlijk helemaal niet zo’n rechtse rakker, maar ze vond de functieomschrijving te leuk om te laten lopen.

Ze mocht op gesprek komen in Den Haag en was zo vroeg dat ze zonder moeite in de wachttijd een nieuw verkiezingsprogramma had kunnen schrijven. De grote vriendelijke VVD-er waar ze het gesprek mee had vond het meisje in kwestie een grappig ding, maar zag ook wel dat het geen eigen vlees was. Jammer maar helaas. Gelukkig werd ze in de tussentijd flink hard aangereden door een bestelbus, dus hoefde ze zich niet te vervelen.

Toen de blauwe ogen wat gezakt waren hervatte ze de zoektocht naar dé stage. Ze schreef naar Microsoft, twee communicatiebureaus, de PvdA, Heineken, De Groene Amsterdammer, Trouw, AD, Trendwatcher Farid Tabarki, de Volkskrant en, wat dichter bij huis, Psychologiemagazine. Van die laatste kreeg ze, oh de ironie, een nee, omdat ze geen journalistiek studeerde, van de rest kreeg ze soms een uitnodiging maar vaak een nee. Brigitte Kaandorp had gelijk: het leven valt heel vaak helemaal niet mee.

Maar toen was daar de Volkskrant die haar belde met de mededeling dat ze haar wel een interessante dame vonden en dat ze haar een testopdracht gingen toesturen (want verhaaltjes op een blog schrijven is allemaal wel leuk en gezellig, maar geeft geen garantie voor journalistiek inzicht). Maar toen was er opeens ook nog die Trendwatcher uit Amsterdam. Nu is het altijd leuk om stiekem gewild te zijn, maar ze wist ook wel dat dat soort dingen altijd uitkomen. Dus trok ze de stoute schoenen aan en vroeg of het mogelijk was te polderen: een beetje bij hem en een beetje bij de Volkskrant. Gelukkig zijn trendwatchers over het algemeen vrij moderne mensen, want trendwatcher, en kreeg ze zijn zegen. Maar toen moest de Volkskrant nog veroverd zien te worden. Ze moest een proefartikel schrijven over de mosselzaadvisserij –ja de mosselzaadvisserij. Dit was gelukkig helemaal haar onderwerp en hield ze zich al jaren uit pure interesse bezig met de mosselzaadvisserij. Wist je bijvoorbeeld dat mosselzaad wordt opgekweekt door ze bevestigd aan lange touwen in de zee te hangen? Eenmaal op sollicitatiegesprek zei de redacteur dat hij het wel wilde proberen en kwam alles helemaal goed. Einde.