Ik ben mezelf verplicht iets over Grey’s anatomy te schrijven, mijn guilty little pleasure. Mijn medebloggers moesten me even overtuigen dat ik daarmee mijn geloofwaardigheid als blogger, als toekomstig arts en als mens niet compleet te grabbel gooi, maar ondanks dat ze logen dat ze scheel zagen, geef ik er nu toch aan toe.

Over GA kan ik een lang en gepassioneerd betoog houden dat het vakliteratuur is (“vákliteratuur, heus!” zou ik dan zeggen, met een aangedikt ballenaccent), maar ik heb in werkelijkheid echt geen enkel excuus voor mezelf. Het bevat precies de portie drama, semi-diepzinnige quotes en melodramatische achtergrondmuziek die mijn maandagavond moet hebben om te ontspannen. Dat de overige minuten opgevuld worden met eye candy, groteske verwondingen en surrealistische operaties, doet natuurlijk ook geen pijn. Er zijn niet veel dingen die mijn meisjeshart en geneeskundehart zo synchroon doen versnellen.

Ik weet wel dat handen niet zomaar onbeschadigd uit gehaktmolens worden gehaald. Tumoren zijn ook doorgaans niet erg gevoelig zijn voor de magic touch van knappe artsen met donkere krullen. Jaha, 90% van de GA-patiënten zou in het echt al tussen zes planken liggen. Ben geen debiehiel! Echt niet, lieve medestudenten, al doe ik soms nog zo hard m’n best om zo over te komen. Ik heb 37 boeken op de plank staan met een gezamenlijke waarde van ruim €3.000,- om júiste medische informatie uit te halen, ik heb ze net geteld ja, dan kan mijn maandagavond best even zonder.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Het valt trouwens niet te ontkennen dat GA een rol heeft gespeeld bij mijn studiekeuze. Wie kan het me ook kwalijk nemen? Vroeger keek ik Disneyfilms en wilde ik prinses worden, dat was minstens zo’n hardnekkige fase. Toen had ik een kledingkast vol met plastic roze hakjes, prinsessenjurken en toverstafjes. Het is niet voor niets dat ik m’n stethoscoop hier al eens voor toverstafje heb uitgescholden. De attributen zijn misschien veranderd, maar dokter worden was net zo’n bevlieging als prinses.

Dokter worden is alleen geen sprookje meer, maar wordt steeds meer werkelijkheid. Sterker nog, ik ben nog maar één miezerig tentamentje verwijderd van stagelopen. Het is misschien nu voor de coschappen nog niet helemaal zo spannend geweest als GA het doet lijken, maar ik heb alle hoop voor de toekomst. Alleen de zeer schaarse hoeveelheid eye candy in het LUMC steekt nog een beetje.

En ik kijk trouwens ook nog gewoon Disneyfilms.

large_greys-derma