Hee, wie hebben we daar? Was dat niet iemand die, hoewel er geen specifiek bericht van was gekomen, toch klaar leek te zijn om de schoolbanken permanent voor een bureau en bureaustoel te verruilen? Inderdaad, maar het lot had iets anders in gedachten. Terwijl ik op een hostelbed in Japan lag te hopen op een punt op mijn scriptie, kreeg ik iets anders te horen. Ik kreeg geen regelrechte onvoldoende, maar de boodschap: “Deze versie van je scriptie is beter maar toch nog niet af, we kunnen weer een afspraak inplannen als je terug bent.” Even overwoog ik te vragen of ik een 6 voor mijn scriptie zou krijgen als ik hem zo zou laten, maar uiteindelijk was dit iets waar ik toch niet heel graag achter wilde komen. Dus hier zit ik dan, de eerste dag op werk achter mijn computer mijn scriptiecommentaar na te lezen terwijl de internetpagina’s laden.

Want gelukkig heb ik niet meer vijf dagen per week een baan als student. Genoeg afleiding nu ik geen bergen meer hoef te beklimmen in Azië, maar bergen werk kan verzetten op mijn stageplek. En stiekem is het ook wel fijn om je nog voor te kunnen stellen als student, maar ook kaartjes te hebben voor het geval dat je belangrijk moet lijken. Blijft alleen over om weer letters, woorden toe te voegen aan mijn scriptie. Volgens mij moet ik zelfs een nieuwe LU-card aanvragen om de bibliotheek in te komen, alsof ik een visum nodig heb voor het buitenland! En misschien is dat ook maar de beste manier om dit ongeplande pad af te ronden. Een laatste paar voetstappen in de UB, grond die ik hierna niet meer snel zal betreden. Wens me een goede reis!

Making_Comeback