Inmiddels twee weken geleden was het zover: ik mocht eindelijk mijn bachelordiploma Engelse Taal en Cultuur in ontvangst nemen. Waarom de uitreiking eind oktober is, terwijl iedereen in augustus afstudeerde is mij een raadsel, maar dat mocht niet afdoen aan de pret. In tegenstelling tot vorig jaar, toen ik eerder weg moest uit college en mij moest haasten om mijn bachelordiploma Japans op te halen, had ik dit jaar alle tijd – de uitreiking viel immers in de mid-term week. Geen les, vrijdags pas tentamen, appeltje eitje!

Hoewel ik eigenlijk maar twee mensen mee mocht nemen, gingen zowel De Ouders als Vriendlief mee naar de uitreiking. Eerst thuis verzamelen en gezamenlijk naar Leiden. Hieperdepiep hoera gratis geparkeerd op het kantoor waar ik werk, en daarna naar het Academiegebouw. (Als je je diploma ook hebt behaald, klinkt dit vast enigszins bekend)

Daar aangekomen begon pas de echte pret: ik kon het namelijk gaan vergelijken met de uitreiking van Japans vorig jaar. Om te beginnen leek iedereen zich beter aan het aantal genode gasten te houden (maar ja, vorig jaar kregen we ook iets te kort van tevoren te horen hoeveel mensen er eigenlijk mee mochten komen). Ook was het programma anders: waar mijn diploma-uitreiking Japans nog het meest leek op een veredelde propedeuse-uitreiking (er werd een lijstje namen afgeroepen en iedereen zag er netter uit), kregen we op deze dag niet alleen een praatje van de voorzitter van de opleiding, maar ook twee mini-colleges door twee afstudeerders over hun scriptieonderwerp. Als eerste probeersel nog wat kinderziektes te bespeuren (eentje was ietwat technisch voor het niet-ingewijde publiek), maar zeker leuk om een idee te geven van waar wij studenten ons nou mee bezig hebben gehouden om op dit punt te komen.

Daarna ging men over tot het uitreiken van de diploma’s. Ook hier een probeersel, af en toe mensen van uit de achterste helft van het alfabet naar voren halen. Erg leuk, en zo wordt het toch ook nét een tikkeltje spannender. Ik zit netjes op het midden van het alfabet, dus mij is het toch om het even. Ik maakte me meer zorgen om een studiegenootje die – great minds think alike – hetzelfde jurkje had gevonden als ik! Zij was wel in de achterste helft van het alfabet, dus het was lange tijd spannend wie als eerste haar jurk kon tonen bij het ophalen van het diploma. Gelukkig voor mij was ik al eerste.

Het grootste verschil met mijn diploma-uitreiking van Japans merkte ik echter op ná de uitreiking. Na afloop moest er namelijk druk gezoend worden en foto’s worden gemaakt. De zaal, het diploma, de bloemen, de vrienden, de diploma’s van vrienden, etc. Ik heb Engels alleen voor het grootste gedeelte in deeltijd gevolgd, en mijn medestudenten waren daarom weinig meer dan bekende gezichten voor mij. Het feestgevoel was beduidend groter toen ik de diplomavreugde kon delen met mijn vrienden. Ook was het idee van een diploma halen mij inmiddels bekend, wat de vreugde ook een beetje drukte. Nu wil ik niet zeggen dat een tweede bachelordiploma behalen appeltje eitje is, maar de prestatie voelt behoorlijk minder groot als je het al eens gedaan hebt. Onbekend maakt onbemind zeggen ze vaak; in mijn geval ging dat ook op voor het behalen van mijn diploma Engels.

De dag zelf hebben we verder afgesloten met heerlijk uit eten gaan, en De Ouders en Vriendlief zijn er – ondanks dat het de tweede keer is – niet minder trots om.  En ik zelf eigenlijk ook niet – alleen het feestgevoel was minder. Dit jaar behaal ik hopelijk weer twee diploma’s. Ik ben benieuwd hoe die uitreikingen gaan zijn!

Bul