Zon
Voor mij als altijd koud-hebbend persoon is de kou van de afgelopen periode een hel geweest. Maar gelukkig lijkt het tij gekeerd en was de afgelopen week erg lekker. Echter, de frustratie neemt toe wanneer je tijdens het harde werken eindelijk even kan genieten van het zonnetje tijdens de lunch. Zo’n half uurtje in de zon maakt dat je verlangen naar de zon alleen maar groter wordt! En je dus stiekem helemaal niet terug naar binnen wil. Maar het onderzoek roept! Daarnaast komt het einde toch met een razend tempo dichterbij.

Hoe snel een studiejaar voorbij vliegt blijkt dan maar weer. De eerste kreten als  “Laatste tentamen zit erop!” en  “Eindelijk vakantie!” druppelen op Facebook binnen (verder ben ik totaal niet jaloers hoor). Mijn eigen onderzoek moet ook afgerond worden. Gelukkig is mijn verslag al aardig ver en kwam ik er vorige week achter dat ik over drie weken mijn afsluitingspresentatie op de afdeling moet houden. Dus nog even hard werken!

Fijn zou je denken, dan heb je eindelijk vakantie. Maar toch blijft de onderzoeker in mij schreeuwen dat het eigenlijk nog niet af is. Dat ik eigenlijk nog wel wat meer wil doen. En dan werkt dit heerlijke weer van de afgelopen week helemaal niet mee. Koffiepauze wordt steeds korter (is niet zo heel erg want dan ga ik toch niet naar buiten), maar ook maak ik mijn lunchpauzes steeds korter omdat ik weet dat ik nog veel wil doen. En dat is wel frustrerend, als je dan lekker in het zonnetje zit te genieten en een soort engeltje op je schouder zegt: Je moet weer naar binnen, terwijl het duiveltje op de andere schouder zegt: blijf nog even lekker buiten! Wat een dilemma’s. En het jammere is, dat het engeltje in mij uiteindelijk wint en ik toch mezelf weer naar binnen trek. Nou ja genoeg geklaag, want het is natuurlijk ook wel gewoon ontzettend fijn dat het zonnetje weer schijnt!

Ik hoop wel dat deze temperaturen niet meer gaan dalen tot na oktober. Dat zal vast teveel gevraagd zijn! Maar hopen kan altijd!Koffiepauze