Medusa. Kijk haar niet aan, het zal je berouwen.

Medusa. Kijk haar niet aan, het zal je berouwen.

Voor alles is er een eerste keer, maar van sommige dingen hoop je dat die keer nooit komt. Sinds afgelopen zondag kan ik een nieuw punt op mijn lijst van nare ervaringen bijschrijven: bedreigd worden.

Mijn vriend woont in Zuilen, Utrecht. Niet de beste buurt van de stad, maar gelukkig ook niet de allerslechtste, en één van de weinigen waar woningen betaalbaar zijn voor studenten. Ik was ‘s avonds onderweg naar zijn huis, met de bus. Op het station stapte een vrouw met twee jonge kinderen in.
Een aantal haltes verder keek ik naar buiten om te zien of ik er al bijna was, keek ik eens naar het schattige kindje van de vrouw en richtte ik me weer op mijn boek. De vrouw was aan de telefoon. Na een minuut ongeveer kwam ik erachter dat haar telefoongesprek over mij ging.

“…ja, en dat meisje, dat zat daar een beetje naar me te kijken, weet je, en nu zit ze haar boekje te lezen en doet ze alsof ze niks heeft gedaan…”
Huh?
“ja, weet je, dat meisje met die bril en dat rode haarbandje… ze moet niet denken dat ze me zomaar aan kan kijken, weet je…”
HUH?
“…als ze me nog één keer aankijkt, sla ik al haar tanden uit haar bek.”

Wat doe je als je zoiets hoort? Hoe kan het überhaupt gebeuren dat je zoiets kunt horen over jezelf?
Ik besloot maar te doen alsof ik een buitenlander was die er niets van verstond. Was een Engelstalig boek aan het lezen, dat hielp.

De vrouw ging door, gaf mijn hele signalement door aan degene met wie ze aan de telefoon was. Begon aan mijn tas te plukken. Ik trok mijn tas dichter naar me toe, zonder haar aan te kijken. Wat kun je in godsnaam doen, als de kans bestaat dat die vrouw naar je uithaalt zodra je opkijkt?
Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet bang voor een klap. Waar ik bang voor was, was dat ik me fysiek tegen haar zou moeten verdedigen, waar haar kleine kinderen bij waren.

Ik deed dus niets, tot mijn halte eraan kwam. Toen ik op het knopje drukte, ging het mis.
“Hee, ze gaat eruit bij de Amsterdamsestraatweg… Wacht haar op bij die halte! Pak haar en sla haar helemaal verrot!”
Ik stuurde een SOS naar mijn vriend dat hij me NU op moest komen halen. NU. HELP.
De bus stopte.
“Ja, ze gaat er nu uit, sla haar kapot!”
Ik belde 112 tijdens het uitchecken. Er was nog niemand bij de halte.

Weer een dilemma. Wegrennen? Of langs de drukke weg blijven staan, waar mensen je kunnen zien, en waar je mensen kunt zien aankomen? Ik besloot voor het laatste te kiezen. Mijn vriend kwam aan op het moment dat ik aan de 112-mevrouw uitlegde wat er was gebeurd. “Ga snel met je vriend mee naar huis,” zei ze, nadat ik het signalement van de vrouw had doorgegeven.

Ik heb die nacht nauwelijks geslapen. Twee gezichten kwamen steeds bovendrijven. Niet die van de vrouw, haar gezicht heb ik uiteindelijk nooit gezien, maar dat van de twee lieve, kleine jongetjes die zij bij zich had, en die nog zo’n mooie toekomst voor zich zouden kunnen hebben…