Slechte grapjes zijn altijd slechte ijsbrekers, maar deze past zo mooi bij het onderwerp dat ik het niet kon laten. Enfin, de meeste van ons kunnen zich waarschijnlijk nog net herinneren dat er ooit een tijd was dat computers nieuw waren, of nog vreemder, niet bestonden. Toen ik mijn eerste mobieltje kreeg, was ik gelijk het populairste meisje van de klas (voor 1 dag ongeveer). Tegenwoordig is het echter anders. Als we niet allemaal Terminators 3.0 zijn dan worden we dat vast binnen afzienbare tijd. Gezien mijn moeilijke relatie met mijn elektronische apparatuur, heb ik deze symbiose echter nog niet bereikt. Een klein overzicht voor de geïnteresseerden:

2009: Als verse blije kip van de middelbare school ging ik naar de universiteit. Een computer hoorde daar natuurlijk ook bij en omdat het een grootse gebeurtenis was, hoorde daar een laptop van bijpassend formaat bij. Een 17 inch bakbeest (dat tot voor kort nog hevig briesend van zich liet horen, maar nu echt geen licht meer zal geven in deze wereld) mocht bij me intrekken, maar moest het na een halfjaar al bekopen met een grote barst op het scherm. Daarna dachten mijn ouders en ik gedrieën dat het wellicht beter zou zijn als ik een laptop kreeg die niet de helft van mijn lichaam besloeg en werd de zoektocht naar iets nieuws ingezet.

2010: Met Kerst kreeg ik als braaf meisje een nieuwe laptop, met touchscreen nog wel! Dat het scherm een beetje korrelig was, leek enkel een schoonheidsfoutje. Toen het scherm van bovenstaande laptop binnen 1 week echter ook hevig ging flikkeren alsof hij een epileptische aanval had, besloten we toch maar iets uit te kiezen wat mijn zintuigen minder op de proef zou stellen.

2010: Een zilveren laptop glansde me tegemoet. Wij gaan samen mooie dingen bewerkstelligen, leek hij zachtjes te fluisteren. En inderdaad, hij heeft het lang volgehouden. Menig paper in Nederland heeft hij gezien en hij is zelfs over de vuurmuur in China heen geklommen. Mijn scriptie kon ik aan hem toevertrouwen en we waren jaren onafscheidelijk. Totdat…

2014: Mijn vader geeft me een nieuwe glimmende laptop: “Ik neem jouw oude wel over,” en met een lichte melancholie ging mijn vaag-zilveren vriend op de plank in Limburg en kreeg ik er een lichtere, snellere en glimmende vriend voor terug. Vol enthousiasme gingen we aan de slag, maar het mocht niet zo zijn.

2014: Op een onfortuinlijke dag gooi ik mijn halve kop thee over mijn nieuwe laptop. Na een paar keer flikkeren gaan de lichtjes uit en geeft hij de geest. Alles opgeslagen op dropbox, maar het was toch een pijnlijk moment.

2014: Na enkele dagen geeft mijn oude laptop ook de geest en moet ik het een tijdje doen met windows XP op het werk terwijl mijn scriptie, een paper en twee nieuwsbrieven af moeten.  De computers op de universiteit doen hun dienst, maar het is niet hetzelfde.

Nu: Deze woorden type ik op een gloednieuwe laptop, de derde in minder dan zes maanden aangezien de eerste die ik kreeg van de winkel ook problemen had. Mijn scriptie wacht op mij en mijn nieuwe vriend, dus ik hoop niet teleurgesteld te worden. Tegenwoordig zijn er overal wel computers te vinden, dus ik zal niet snel iets met de hand hoeven te gaan schrijven. Blijft dus het advies, wat jij niet wilt dat jou geschiedt doe dat ook een ander niet. Vooral niet als het thee en elektronica betreft. Je computer is je dankbaar.

deadlaptop