Vorige week bevond ik mij op een Larp-feest. Fantasy-liefhebbers gaan naar zo’n feest om op zoek te gaan naar hun ware identiteit en verkleden zich dan als trol, piraat, elf of een andersoortig duivels addergebroed. De naam verraadt het al: tijdens Live Action Role-Playing, ben je gedurende het feest dat wezen en gedraag je je daar ook naar. De Larp’ers luisteren met elkaar naar panfluitmuziek en drinken gerstenat uit uitgeholde ‘koeienhorens’ – waarvan ik vermoed dat die gewoon van plastic zijn. Hoewel ik als journalist heb geleerd om met werkelijk alle soorten mensen te communiceren – ja zelfs met rechts-extremisten en bezoekers van swingersfeesten – lieten mijn communicatieve vaardigheden mij ditmaal in de steek.

Het moment waarop die vaardigheden opeens niets meer waard bleken, weet ik nog goed voor de geest te halen. Doodkapje – een moordlustige versie van Roodkapje – keek mij recht in de ogen. Gehuld in een jurkje dat zij naar verluid op de Amsterdamse Wallen kocht en gewapend met een plastic Samurai-zwaard bij de Intertoys vandaan, vertelde ze mij doodleuk dat ze in het dagelijks leven met gehandicapten werkt. ,,Ik zie er dan wel een beetje anders uit hoor. Maar ik voel me toch prettiger als zo’n moordlustig wezen”, zei zij. Al gauw daarna werd ik geconfronteerd met een man van bijna twee meter. Van top tot teen was hij blauw geschminkt. Zijn lange krulharen had hij met rode verf bespoten. Hij was ‘gewoon Braveheart.’ Door de verzengende hitte parelde er rode en blauwe zweetdruppeltjes over zijn wangen. ,,In het dagelijks leven ben ik biologieleraar op een middelbare school. Maar ik voel me op deze manier het prettigst’’, vertelde hij.

Hoe kun je je het prettigst voelen als een psychopaat of een abnormaal grote smurf?

Ik voelde mij opeens extreem bekeken door die lui. Omdat ik er een keertje ‘normaal’ uit zag, viel ik juist uit de toon. Zodra ik hen vertelde dat dit zwarte jurkje, deze slordige coupe en afgetrapte gympen mijn ware identiteit wel aardig weerspiegelen, werd ik nog gekker aangekeken. Karl – een blinde chirurgijn met twee ooglappen uit 1736 – vroeg of ik wel lekker in mijn vel zat en mijn ware ik wel durfde te tonen. Even overwoog ik om mij op zijn advies te laten schminken als een bloeddorstig mens. Want zo voel ik mij af en toe wanneer ik over de Breestraat loop voordat ik een draak van een tentamen moet verslaan. Ook leek het heel even een goed idee om als trol door het larp-leven te gaan. Want ik lijk er vast op een als ik net uit bed vandaan kom. Kort daarna bedacht ik dat ik mij misschien maar als zombie moest verkleden om een statement te maken. Maar rebels als ik ben, heb ik ook daar gewoon lak aan.

Iedereen lijkt daar werkelijk heel bijzonder door zich te verkleden als een ork, zich te hullen in een maliënkolder, in een fluwelen japon of op metershoge stelten te lopen. Maar ik zal niet opgaan in die massa. Ik bezwijk niet onder de druk. Want hoe bijzonder is een ork tussen de orken? Hoewel ik het best gaaf zou vinden om les te krijgen van Braveheart, of een Doodkapje na het werk in de supermarkt tegen het lijf te lopen, blijf ik liever gewoon mijn saaie zelf met een zwarte jurk, slordige coupe en afgetrapte gympen. Ik ben liever raar achter de schermen.

                castlefest