“Pa’, zei mijn oma altijd zo om de paar uur met een klein charmant lachje, “mijn lijf schreeuwt om koffie”. Liefde voor koffie zit duidelijk in de familie. Voor mij betekent dit niet dat ik alleen maar koffie van Illy drink en altijd mineraalwater op voorraad heb om mijn dure espressomachine mee te vullen. Wel dat ik sinds het begin van mijn studie al een, alhoewel erg goedkoop, echt espressoapparaatje heb staan. Eentje die net genoeg bar heeft om er een degelijke koffie uit te persen, maar bijna wegtrilt als je hem niet tegenhoudt in de drukte van het zetten. Eentje waar het bij ieder nieuw pak koffie weer de vraag is of de korrel niet net iets te grof is waardoor het apparaatje heel veel moeite moet doen om de koffie eruit te laten druppelen. Deze zichtbare moeite duurt lang en zo is het even wachten voor het kopje gevuld is. Heerlijk, zo’n kopje koffie, thuis waar ik het rustig opdrink terwijl ik mijn handen warm aan het mooie aardewerken kopje.

Dan kom ik op mijn werk: een wereld van verschil. Hier geen apparaatje gescoord bij de Kijkshop, maar een grote blinkende machine met een apart compartiment waar je de koffiebonen in kan zien liggen. Deze hoef ik niet schoon te maken, nieuwe koffie te geven en die net genoeg aan te drukken, te kijken of het water bijgevuld moet worden en eens in de zoveel tijd ontkalken, nee, dat kan die allemaal zelf met één druk op de knop! De koffiebonen die ik door het venstertje zie doet vermoeden dat het heerlijk gaat worden, klik. Tot mijn verbazing zie ik niets bewegen aan de bonen en hoor ik het apparaat niet met moeite die paar boontjes malen of een beetje sputteren om op de juiste temperatuur te komen. Sterker nog, ik hoor bijna niets! Een drabberig bruin straaltje vloeistof loopt met hoge snelheid uit het plastic tuutje. Voor ik het weet is mijn papieren koffiebekertje gevuld met deze zonder enige moeite gezette substantie. Op zulke momenten schreeuwt mijn lijf om liefdevolle thuiskoffie!