Oke, meer een trainingspak, maar check het filmpje onderaan!Ik ben Sarah-Jayne, en ik ben verslaafd. Aan langharig muzikantentuig. Glamrockers in catsuits of leren broeken met zeer strategisch geplaatste vetersluitingen: dweil mij maar op. Ik keek vroeger uren naar de clips van Bon Jovi en Aerosmith op MTV (voor ze daar begonnen met 24-uursregistraties van huizen vol halfnaakte, iets te dikke vrouwen en mannen met lichamen als opgefokte stieren en een aversie tegen bovenkleding).

In de bibliotheek las ik stiekem de biografieën van Mötley Crüe en Guns n’ Roses. Wist je dat die laatste band regelmatig ‘vergaderde’ in hun stamkroeg, waarbij ze dan elk minimaal één vrouw tot hun beschikking hadden die hen op de knieën van onder de tafel, euh, bediende? Het was een wereld die mijn Almelose scholierenhersens amper konden bevatten, en die mateloos interesseerde.

Helaas waren de bands die ik zo aanbad al lang over hun hoogtepunt heen. Uit elkaar, gewoon oud of – letterlijk – hun wilde haren kwijt. Tot daar tien jaar geleden The Darkness was. Met frontman Justin Hawkins die pertinent rondliep in tijgercatsuits met staart, en die immens hoge noten al gillend perfect haalde. En dan was er nog die clip met ruimteschepen. Ik was verkocht, en zo ook mijn mannelijke vrienden.

Het was het eerste concert waar ik ooit naartoe ben geweest, en ook mijn eerste keer in Leiden, waar we na het optreden bij iemands zus bleven slapen. Van de avond zelf herinner ik me vooral dat we helemaal vooraan stonden, dat er flink gebeukt werd, en dat er een hele grote en ruige man naast mij stond die alle andere beukende mannen van mij wegduwde. En dat Justin Hawkins de zaal in liep en ik hem aanraakte. Totale euforie.

De band bracht nog een kerstnummer uit, en verdween daarna in de vergetelheid. Vorige week was ik echter ’s ochtend druk bezig mails te beantwoorden toen ik op de radio de dj ineens hoorde zeggen: ‘Er zijn vanavond zoveel goede optredens en jij gaat naar The Darkness?!’ Mijn vingers zweefden boven het toetsenbord. Hoezo waren die gasten uit de rehab, nog niet dood, en weer bij elkaar?

Snel zette ik het op facebook, en niet veel later smste een vriend van vroeger. Hij kocht tien jaar geleden wel een kaartje, maar mocht niet mee vanwege Pfeiffer. Dit keer kocht ik de kaartjes, printte hij ze uit en troffen we elkaar in Amsterdam om onze jeugdfantasieën te (her)beleven. Op een lege maag, want voor eten was tussen de colleges en het douchen (ik) en een lange advocatenwerkdag (hij) door geen tijd. Extra rock ‘n’ roll.

Justin had ineens een baard en heel veel extra tatoeages, maar nog altijd een catsuit en dezelfde energie. Het was simpelweg geniaal. De moraal van dit verhaal? Als ik nog in Almelo of Groningen (waar ik ook studeerde) woonde, had ik nooit last-minute The Darkness kunnen zien. Wonen in Leiden is geweldig. En glamrockers zijn nog veel geweldiger.

 

Klik voor een filmpje van de avond waar ik bij was. Oh, en wie weet waar ik zo'n broek koop?

Klik voor een filmpje van de avond waar ik bij was. En wie weet waar ik zo’n broek koop?