Na het ‘oh zo goede’ voornemen om mijn CV bij te gaan houden drie jaar geleden, vind ik mezelf weer met zweetdruppels op mijn hoofd achter mijn laptop. “Wat heb ik ook alweer allemaal gedaan? Vergeet ik nog belangrijke cursusdagen, hoe zat het ook alweer met die lezing?”

Nou heb ik geen hekel aan schrijven maar een sollicitatiebrief of CV zijn voor mij een flink gevecht met woorden. Ergens ontstaat de neiging om in hoofdletters op te schrijven: “IK BEN DE GESCHIKTE KANDIDAAT, NEEM MIJ AAN!”

Bij het rondvragen naar mogelijke referenties realiseerde ik me pas hoe de arbeidsmarkt er nu uit ziet. De mensen die referenties voor mij kunnen schrijven zijn ook sollicitanten op de functie. Hoe kan ik daar als bijna-afgestudeerde tegenop?

Wetende dat mijn CV van deze gedachtes niet beter wordt, zet ik het uit mijn hoofd. Met mijn kop in het zand en tegelijkertijd lekker in het zonnetje tik ik verder met het idee: ‘je weet maar nooit!’