01111228_interactive_ab

Mijn middelvinger heeft het akelige trekje om, wanneer het koud is, verdoofd aan te voelen en van een gezonde kleur via vreemd geelwit de kleur van een te rijpe braam aan te nemen. Ik kan er dan van alles mee doen: er keihard mee op de tafel slaan, erop bijten. Noem maar op. Mijn gedachten kennen een dergelijk trekje wanneer ik aan de ‘toekomst’ denk – al hoop ik natuurlijk niet dat mijn hersens dan plots de kleur van een te rijpe braam aannemen.

“Wat ga je eigenlijk doen als je klaar bent?” Het is een logische vervolgvraag van veel mensen wanneer ik hen mijn goede voornemen voor 2014 vertel: afstuderen. Een vreemde stilte volgt waarin zoveel gedachten en toekomstbeelden mijn hoofd doorgaan, dat ik haast in eenzelfde verdoofde toestand kom als mijn middelvinger in de kou. Er is echter een belangrijk verschil: al is mijn middelvinger in een verdoofde toestand en voel ik hem niet tijdens de kou, ik weet dat wanneer ik er op bijt of er keihard met een boek op sla, ik de pijn ga voelen als mijn vinger weer warm wordt en de verdoofde toestand verdwijnt. Dat bijten of slaan vervang ik dus maar met geduld. Geduld tot mijn middelvinger weer is ontdooit en ik hem weer voor de volle 100% voel en gebruiken kan.

De ‘toekomst’ klinkt zo ver weg, maar komt met 130 km. per uur dichterbij. En ik weet dat alles wat ik nu doe, effect zal hebben op die uiteindelijke toekomst. Ik kan bijvoorbeeld die extra bestuursfunctie erbij doen, maar weet ook dat mijn vork al met wat heel wat hooi beladen is en mijn studieprestaties al wat te lijden hebben onder mijn nevenactiviteiten. Ik kan de bestuursfunctie niet doen en misschien daardoor mijn droombaan mislopen. Anders dan met mijn middelvinger, moet ik nu dingen laten of juist doen waar ik de uitkomst in de nabije of verre toekomst niet van weet. Maar ach. Misschien is dat ook wel het mooie van het leven: onwetendheid over de toekomst.

Ik neem de toekomst dus maar gewoon als het heden:  wees dankbaar voor wat er nu is, benut de kansen die zich voordoen, maar neem niet te veel hooi op de vork want geef 200% in alles wat je doet. De toekomst komt vanzelf en mijn hersenen ontdooien zich dan, hopelijk, net als mijn middelvinger: tot ik alle capaciteit eruit kan halen die erin zit.