Waar selecteerde ik UBC Vancouver op toen ik op uitwisseling wilde gaan? Interessante vakken en professoren, goede reputatie, leuke omgeving, nieuw land, taal die ik spreek, bestaande uitwisseling met Leiden om bureaucratie te vermijden (dat laatste is niet gelukt). Dat vond ik wel genoeg criteria.

Ik had me niet heel erg verdiept in de studentencultuur, omdat ik er vanuit ging dat ik mijn draai er wel zou vinden en de cultuur onmogelijk vreemder zou zijn dan in Newcastle, Engeland. Dat bleek zeker waar. Maar door dit gebrek aan voorbereiding werd ik verrast door het andere uiterste van een studentencultuur: iedereen werkt zich hier het schompes vanaf het eerste jaar. Behalve de meeste uitwisselingsstudenten, omdat vakken vaak niet meetellen voor hun studie.

Zo kijken UBC-studenten tegen de tentamenperiode aan, volgens #whatweshouldcallubc.

De tentamenperiode volgens #whatweshouldcallubc.

Daar moest ik even van slikken. In Nederland zag ik een groot verschil tussen de prestaties die ik moest leveren in mijn bachelor en in mijn master (al werd dat een beetje gecompenseerd door mijn dubbele bachelor). Ik had me al mentaal voorbereid op de dagen die ik studerend zou doorbrengen terwijl mijn derdejaars huisgenootjes aan het feesten waren.
De eerste zondag van het semester brachten we als huis door in de bieb.

Op dit moment zijn de tentamens bezig. Ik heb als masterstudent geen tentamens, en mijn essaydeadlines waren allemaal in november. Daarom heb ik nu alle tijd om Vancouver en omstreken te verkennen – maar helaas heb ik geen vrienden om dat mee te doen. Van 3 tot 19 december zit iedereen in de bibliotheken. In alle studentenflats moet het van 6 uur ’s avonds tot 12 uur ’s middags doodstil zijn, feestjes zijn streng verboden. De grootste bibliotheek is 24 uur per dag open, en op alle uren van de dag liggen er mensen op boeken te slapen. En te panikeren. UBC heeft namelijk geen herkansingen.

Een all-nighter in de bibliotheek schijnt dusdanig bij je UBC-studententijd te horen dat mensen trots zijn op de eerste keer dat ze dit doen. Leuk voor ze, maar ondertussen is de mentale gesteldheid van deze studenten er niet best aan toe. Een populair UBC Tumblr-blog, #whatweshouldcallubc, post regelmatig over mensen die huilend uit hun midterms/tentamens komen, of over mensen die paniekaanvallen hebben tijdens het studeren.
(Overigens is het ook op UBC nog steeds heel cool om te zeggen dat je niet voor een examen hebt gestudeerd.)

Cramming

UBC zelf worstelt hiermee, dat is duidelijk. De universiteit heeft een hostel voor studenten die niet op campus wonen, zodat vermoeide mensen niet met de auto hoeven te gaan, en studenten geen stress hebben over niet-functionerend openbaar vervoer. Op grote schermen in de bibliotheken worden teksten geprojecteerd als: “Breathe in deeply. 5…4…3…2…1…Now exhale slowly.” En voor gestresste studenten is er zelfs puppyknuffeltherapie.

Is dit werkelijk waar de afschaffing van herkansingen toe leidt? Huilende studenten die puppy’s moeten knuffelen om hun beide benen weer op de grond te krijgen? Laat Leiden dan alsjeblieft normaal kunnen herkansen.