Als je in Leiden studeert, dan leer je de stad goed kennen. Maar – zo luidt de slogan van de universiteit – je leert ook de wereld kennen. Veel van mijn vrienden zijn voor de coschappen in Suriname (geweest). Zelf ben ik, samen met een vriendin, tijdens mijn wachttijd voor de coschappen naar een ziekenhuis in Oeganda geweest.

Onze eerste keizersnede

Vandaag zijn we gearriveerd bij het Kyotera Medical Centre. Na een korte introductie en een lunch van matoke (gestoomde bananen) en bonen horen we plots: ‘You must come! A C-section is about to start!’ We haasten ons naar de ‘surgical theatre’. Na een snelle kledingwissel staan we opeens buiten adem en een beetje zwakjes in de operatiekamer voor ‘onze’ eerste keizersnede! De arts staat op het punt om de incisie te zetten bij de moeder die onder narcose is. Ik voel me opgelaten. We hadden de arts nog niet ontmoet, laat staan de patiënt. Daarnaast zijn we nog niet gewend aan de temperatuur en is het erg lastig om door de dikke lap stof te ademen. Gelukkig verloopt de operatie voorspoedig en komt in een mum van tijd een jongetje ter wereld. Wat gaaf!

De slaapzaal van de ‘malnutrition unit’.

De slaapzaal van de ‘malnutrition unit’.

De zuster maakt het kindje schoon en kijkt hem na, waarna ze het kindje aan ons mzungu’s (blanken) overhandigt. Nog steeds niet geacclimatiseerd kijken we elkaar in paniek aan. Wat als we flauwvallen met het kind in onze handen?! Tegelijkertijd laten we ons tegen de muur naar de grond zakken. De arts grapt: ‘he’s a mzungu just like you’. Ik kijk goed naar het jongetje en constateer dat de Oegandese kindjes inderdaad erg bleek zijn na de geboorte. Nadat moeder en kind naar de ‘ward’ zijn gebracht, lopen wij verdwaasd de ‘surgical theatre’ uit waar we onze begeleider tegen het lijf lopen: ‘Did you make any good pictures?’.

Snel en efficiënt baby’s wegen

Iedere woensdagochtend verzamelen zich moeders met hun kinderen voor de ´maturnity ward´. De kinderen worden gewogen en gevaccineerd. Zo ook vandaag. Wij hebben de taak om de baby´s te wegen. Daarna gaan de moeders langs de verpleegkundigen om de baby te laten vaccineren.
Op z´n Hollands gaan we snel en efficiënt aan de slag. We laten de moeder de baby een broekje met riemen aandoen. Zelf zijn we nog wat onhandig met baby´s. Ik neem het kindje over en hang het met de riemen aan de haak van de weegschaal. Hardop lees ik het gewicht af. Mijn vriendin schrijft het op een briefje en geeft dat aan de moeder. Volgende!

Na zeker twintig baby´s gewogen te hebben, valt het ons op dat er alleen maar mensen bij komen en nog niemand weg gaat. De zusters zitten spelletjes te spelen op hun telefoon. Bij navragen blijkt dat de vaccins niet op voorraad zijn en dat er iemand op een boda boda (motortje) onderweg is om nieuwe te halen. Geduldig wachten de moeders af. Een uur later kan het vaccineren alsnog beginnen.

Een boda boda staat geparkeerd voor de ‘surgical theatre’

Een boda boda staat geparkeerd voor de ‘surgical theatre’

Uganda time

Terug in Nederland merk ik dat ik de Oegandese mentaliteit een beetje heb overgenomen. Wat maakt het ook uit dat de trein een half uur vertraagd is! Daarnaast waardeer ik de luxe van een warme douche en een betrouwbaar elektriciteitsnetwerk. Ik heb veel geleerd over de beperkingen en vindingrijke oplossingen binnen de geneeskunde in een land als Oeganda en over de cultuurverschillen en hoe daar mee om te gaan. Sterker nog, sommige verschillen waardeer ik juist. Alles op z’n Uganda time. Helaas kom ik al snel weer in het Nederlandse ritme en trek ik nog altijd een sprintje om de trein te halen.