Gisteren hebben jullie mogen genieten van mijn hartstochtelijke ode aan het studenten-OV, die stiekem gemotiveerd werd door het feit dat ik mijn OV-chipkaart kwijt was. Tja, je gaat dingen pas missen als ze er niet meer zijn. Ik stapte de bus uit, hoefde niet uit te checken omdat de kastjes het niet deden (ook niet de eerste keer) en toen ik thuis kwam, kon ik mijn kaart nergens meer vinden.

Lichtelijk panisch heb ik met mijn neus naar de grond de hele weg van mijn huis tot de bushalte opnieuw afgelegd, maar helaas. Waarschijnlijk was mijn kaart in de bus uit mijn zak gevallen. Wég gratis reizen. Wég reizen met korting in het weekend. En iemand anders zat nu vast op mijn weekendtegoed heel Nederland door te racen…

Maar gelukkig ben ik wel eens lui. Zo lui dat mijn privacy me niet heel veel kan schelen. Zo lui dat ik mijn kaart had geregistreerd bij Mijn OV-Chipkaart, zodat mijn saldo automatisch werd opgeladen als het bedrag onder de €5 kwam. En laat die site nou eens een automatische help-ik-ben-mijn-kaart-kwijt-service hebben.

In nog geen tien minuten had ik geregeld dat mijn kaart binnen 24 uur geblokkeerd zou worden, dat het saldo dat nog op mijn kaart stond teruggeboekt zou worden naar mijn rekening, en dat er binnen zeven werkdagen een nieuwe chipkaart op mijn deurmat zou liggen. Uiteraard geloofde ik er helemaal niets van. En uiteraard lag de kaart binnen drie werkdagen op mijn deurmat. Nu met hippe hologrammetjes, maar gelukkig nog steeds dezelfde zwartwitfoto van mijn zestienjarige hoofd.

Dan rest er nog een laatste punt: gisteren hebben jullie allemaal de foto van mijn oude chipkaart op de blog kunnen aanschouwen. Hoe kan dat dan?

Het meest fantastische deel van dit verhaal kwam nadat ik mijn nieuwe chipkaart een keer of drie had gebruikt. Ik kreeg een brief (poststempel van een week eerder, bedankt PostNL) met als afzender: Gevonden op station Leiden.

OV-chipkaarten, oud en nieuw

De oude en de nieuwe, met dank aan een anonieme weldoener!

Inderdaad… mijn oude chipkaart!
Ik heb nog steeds geen idee hoe die kaart weer op het station is beland, of hoe de vinder aan mijn adres is gekomen, maar één ding weet ik zeker: de wonderen zijn zeker in het digitale tijdperk de wereld nog niet uit.