“Ik heb darmkanker. Er zijn uitzaaiingen geconstateerd in de lever. Genezing is niet mogelijk. De behandeling die aanstaande donderdag gestart wordt zal erop gericht zijn mijn resterende tijd hier op aarde zo lang en aangenaam mogelijk te maken. Kort samengevat: ik ga dood.”

Een e-mail met deze opening vond ik in mijn inbox toen ik in 2010 terugkwam van een vakantie in Gambia. De verzender van deze email, Ronald, kende ik vooral via een forum voor de grote passie die wij deelden: ijshockey – en dan met name Smoke Eaters Geleen, onze eigen club. De verwachting was dat Ronald nog 6 tot 9 maanden zou leven, wat hem ertoe aanzette om het maximale uit zijn tijd te halen. Samen met zijn fantastische vrouw Danielle, en later met dochtertje Evi erbij, heeft hij dat ook gedaan.

Bij menigeen zou een bovenstaande doktersboodschap de moed in de schoenen doen zinken en, laten we eerlijk zijn, dat kun je mensen ook moeilijk verwijten. Bij Ronald zonk de moed echter nooit. Natuurlijk voelde hij zich regelmatig klote (excusez le mot) en natuurlijk had de chemotherapie zijn weerslag op zijn lichaam, maar Ro bleef altijd vechten. Zijn manier: humor, zwarte humor.

Een voorbeeld: zijn leverziekte zorgde voor een gelige huidskleur rond carnavalstijd. Zijn oplossing: dan ga ik als Chinees (met de naam Kang-kel Lo). Nog een voorbeeld: onderzoek had uitgewezen dat mannen zich beter voelen nadat ze naar blote borsten hebben gekeken. Nadat de eerste chemokuur slecht gevallen was, deed hij een oproep op Facebook om zoveel mogelijk foto’s van decolletés naar hem te sturen. Het gevolg was een tsunami van tieten en wonderbaarlijk genoeg leek het nog te helpen ook. Dit heeft uiteindelijk zelfs geleid tot een benefiet genaamd No Boobs No Glory, georganiseerd door de stichting No Guts No Glory.

Ro was, zoals zijn e-mail al aangaf, een nuchter persoon. Nuchter genoeg om te beseffen dat hij zijn kinderen niet zal zien opgroeien. Dat was voor hem de voornaamste reden om mee te doen aan het BNN-programma Over Mijn Lijk. Dat dit programma mensen raakt was me duidelijk: ineens zat ik over Ro te praten met mensen die hem helemaal niet kenden. De indruk die hij op tv maakte was enorm. Zelden heb ik iemand zo nuchter over zulke zware zaken horen praten en het voornaamste resultaat daarvan is diep, zeer diep respect.

Gisteren heeft Ronald zijn strijd, die hij toch mooi naar 3 jaar heeft weten te rekken, gestaakt. Ook al weet je dat dit moment eraan zit te komen, als het er eenmaal is word je er compleet door overvallen. Ik, en met mij de Nederlandse ijshockeywereld en ook de muziekwereld, zal Ronald ontzettend missen. Maar vergeten zal ik hem nooit, zoals zijn laatste Facebookbericht al aangaf: “Hey mensen, ik ben er nog!!!”

Ronald Herregraven