De geneeskundestudent is naast arts-in-spé vooral ook een arme sloeber, met alle liefs en gelukswensen van kabinet Rutte-II. Nu een stagevergoeding voor de coschappen weer is afgewezen, heb ik me besloten te conformeren naar deze positie. Tripje naar de IKEA dan maar, het ultieme toevluchtsoord voor de zwaar belaste portemonnee.

Enkele uren, burenruzies en dreigementen aan onze Zweedse vrienden later, buig ik me over patiënt Billy. Voornaamste klacht: ontbrekende ledematen en overheersend gevoel van onstabiliteit bij overbelasting. Billy wist me te vertellen dat ik bij de laatste operatieve ingreep wat schroeven vergeten ben. Ik blijk naast onderbetaald en uitgebuit ook motorisch incapabel te zijn, het is maar goed dat hier geen tuchtraad over oordeelt.

Nu weet ik dat studenten makkelijk en vaak hun al dan niet terechte ongenoegen ergens over uiten. Met andere woorden: niet-studerend Nederland is nogal eens van mening dat studenten zeiken. En geneeskundestudenten, pffft. Díe al helemaal. Die zijn naast zeikerds ook blaaskaken en, zoals ik vorige week met het uitgaan vernam: “zelfgeilende autisten”.

Als ik dan toch even de zelfgeilende zeikerd uit mag hangen: die stagevergoeding was best lekker geweest. Coassistenten maken namelijk werkweken van meer dan 40 uur (enquête KNMG Studentenplatform) waar geen euro tegenover staat, in tegenstelling tot vrijwel alle andere academische stageplekken. Voornaamste reden? Coschappen zijn een leerperiode, wij leveren zogezegd geen productieve arbeid.

Nu vind ik dat laatste een beetje moeilijk te verkroppen als ik met een schuin oog naar de stapels dossiers kijk die ik de afgelopen weken tijdens m’n stage als extraatje heb ingevoerd. 367 stuks tot zover, voor een vergoeding van precies €0,-. Kosten van een vaste kracht om dit werk uit te voeren? Vast meer dan de twee- of driehonderd euro per maand die dit coassistentje naar de IKEA zou willen brengen.

En dan heb ik nog niet eens gezeurd over het sociaal leenstelsel en de ov-jaarkaart. Dat moet volgende keer dan maar, als ik tijd vind tussen de avond- en nachtdiensten, aan de lijn hangen met de IKEA-helpdesk en het uitstippelen van m’n emigratieplannen als alle plannen echt uitgevoerd worden.

Zweden schijnt mooi te zijn in deze tijd van het jaar.

ikea_blog4