Hoe natuurlijk het er bij sommigen ook uitziet, het is alles behalve natuurlijk: presenteren. Ik dacht dat ik de enige was die op zo’n moment spontaan creatieve gedachten of grappige citaten eruit flapt, totdat ik laatst een studiegenoot als een ongeleid projectiel zijn verhaal zag doen. Het gevolg van zijn afdwaling was dat hij totaal de draad kwijtraakte, maar een mop tussendoor vertelde om zichzelf te redden, de collegezaal daarop licht geamuseerd toekeek en benieuwd was hoe deze wedstrijd zou eindigen. De aandacht had hij in ieder geval wel op zich gevestigd.

Na deze hakkelende studiegenoot was ik dan aan de beurt. En daar ging ik, alsof ik in een dichte mist stapte. Waarom dacht ik ook weer dat ik dat briefje met steekwoorden niet nodig had? De gedachtenmassa drong zich steeds meer bij me op en de mist werd nog dikker. Ik had zo’n mooi rond verhaal bedacht, maar het verhaal dat ik nu aan het vertellen was, was vormloos; een rechte streep zonder begin en einde. Het werd gaandeweg dan ook steeds spannender voor mijzelf hoe de ontknoping eruit zou zien. Als een detective moest ik de clue in mijn zaak vinden. Op zoek naar aanwijzingen zoals passende argumenten en voorbeelden, die alles verduidelijkten en logisch maakten in de wirwar van woorden die ik aan het vertellen was. Een lesje van een improvisatiecursus was niks bij wat ik aan het doen was. Een lichte frons verscheen al op enkele gezichten voor me. Precies waar ik bang voor was.

Plots, als een blikseminslag, zag ik het einde van mijn verhaal. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek. Een ramp was afgewend en het resultaat, een dikke 9, loog er niet om. Toch volgende keer maar de tekst van a tot z uit mijn hoofd leren en praten binnen de lijntjes, dat geeft iets minder…stress..

Praten binnen de lijntjes