Kalligrafie Je bent vast bekend met het gezegde “rust roest”, en de claim dat het voor een ouder iemand moeilijk is om iets nieuws te leren. Ik kan je bij deze zeggen: dat geldt niet alleen voor een ouder iemand. Inmiddels is het academisch jaar 2013 – 2014 alweer twee weken bezig en het is behoorlijk pittig. En dat is niet alleen omdat ik als een bezige bij twee MA programma’s doorloop én voorzitter van een studievereniging ben.

Afgelopen jaar heb ik mijn BA Engels afgemaakt, en daardoor heb ik me een jaar niet bezig gehouden met de Japanse taal. Hoewel ik regelmatig skype met mijn adoptief “oom en tante” uit Nagasaki, merk ik toch dat mijn taalvaardigheid een behoorlijke deuk heeft opgelopen (om nog maar niet te spreken van het feit dat ze in Nagasaki niet bepaald Algemeen Beschaafd Japans spreken). Ik ben een hoop woorden vergeten, en de grammatica van de zinnen gaat me ook niet meer zo gemakkelijk af. Toen ik net terugkwam van mijn uitwisseling in Nagasaki sprak ik net zo vloeiend Japans als Nederlands. Ik baal dan ook behoorlijk van dit grote verschil.

En het is niet alleen met taalvaardigheid dat rust roest. In tegenstelling tot de BA Japanstudies zijn presentaties in de BA Engels alleen verplicht bij het vak Language Acquisition (Taalverwerving). Waar ik voorheen gewend was aan tenminste 3 of 4 presentaties per semester, had ik er afgelopen jaar maar één per semester. Hoewel ik mijn eerste presentatie als MA studente al in maart heb gehad – ik ben in februari ingestroomd bij de MA Asian Studies – was het toch wel weer even wennen om voor een klas een presentatie te moeten houden afgelopen donderdag. Zeker omdat het niveau in de MA toch wel een paar stapjes hoger ligt dan in de BA.

Opnieuw een jaar naar Japan op uitwisseling, of 3 maanden stage lopen bij een Japanse instantie zit er helaas niet meer in. Niet alleen wil ik Vriendlief niet alleen laten, ik heb nog minder zin om mijn MA programma Engels te onderbreken en nóg langer te studeren. Samen met een vriendinnetje kwam ik tot de realisatie dat we inmiddels alweer 7e-jaars studenten zijn. Hoewel nieuwe dingen leren één van mijn passies is, is studeren aan de universiteit wel weer even mooi geweest. Ik ben er klaar voor om écht af te studeren en de grote-mensen-wereld te betreden.

Gelukkig is het met mijn Japans en presentatievaardigheden net als met fietsen: echt verleren doe je het nooit. Na twee weken begin ik er alweer aardig in te komen, en wordt het verschil alweer een beetje kleiner. De Japanse kanji zijn en blijven een probleem – maar dat zijn ze voor de Japanners zelf gelukkig ook. En aangezien ik geen Japanner wil of hoef te worden, hoef ik me voorlopig dus niet meer druk te maken; alleen zorgen dat ik het een beetje bijhoud. Want rust roest inderdaad.

Rusten