Dat er tijdens de master veel geschreven (lees: getypt) wordt, is geen geheim. Maar ik zit achter mijn laptop, terwijl ik een stuk aan het schrijven ben en ik bedenk me ineens: doe ik tegenwoordig nog iets anders dan schrijven? En dan vraag je je af, schrijf ik misschien een boek? Niet eens. Scriptie dan? Ja, half. Tenminste, dat zou ik moeten doen. Maar nee. En tóch… Momenteel ben ik heel veel aan het schrijven en het lijkt bijna wel of het mijn baan is. En zelfs nu, op dit moment, ben ik aan het schrijven.

Natuurlijk, college is weer begonnen dus dat impliceert sowieso al meer geschrijf dan in de zomer. Tijdens colleges typen mijn vingers als een bezetene: aantekeningen van zes pagina’s lang zijn voor mij niets nieuws.

Maar dat wordt verergerd door het feit dat ik samenvattingen schrijf van een bepaald vak. Super leuk om te doen, maar om die reden probeer ik krampachtig alles (en dan bedoel ik ook alles) wat de docent zegt op te schrijven. Ik voel me af en toe net een notulist als ik tijdens college weer eens iedereen gek aan het maken ben met mijn hysterische getik, maar goed. Als anderen deze samenvattingen gaan lezen mag ik niets missen. Tijdens deze colleges zijn zelfs tien pagina’s aantekeningen wel gemiddeld.

Ook presentaties geven en essays schrijven hoort bij het masterleven. Hierop ben ik natuurlijk geen uitzondering. Maar het valt me wel op dat ik altijd na de zomer ineens straal vergeten ben hoe een essay er uitziet en vooral hoe voetnoten eruit moeten zien. Je zou verwachten dat ik na vier jaar wel kan onthouden had hoe ze eruit moeten zien, maar ik geef toe dat ik nog steeds bij elk essay de handleiding die de universiteit mij heeft verschaft erbij moet halen. Om precies deze reden duren de essays drie keer zo lang aan het begin van het jaar en dat telt zeker mee aan schrijfuren.

Dan is er in theorie natuurlijk nog de beruchte scriptie. Tja. Daar zullen we het maar niet al te veel over hebben want daar heb ik het momenteel een beetje moeilijk mee. Ik zit vast en de schrijfuren die eigenlijk schrijfuren zouden kunnen zijn, zijn nu effectief ‘laat-ik-naar-mijn-computerscherm-staren’ uren geworden.

En dan is er tot slot nog iets waar ik heel veel voor schrijf. Ik heb lang nagedacht of ik dit wel met de wereld moet delen, maar het volgende is momenteel een groot deel van mijn leven en mijn tijdsbesteding. De details daargelaten, ben ik bezig met een aanmelding voor een Ivy League University in de Verenigde Staten. Dit is allemaal ontzettend spannend maar ook heel lastig. De taak om jezelf in 750 woorden neer te zetten, voor je personal statement, is echt bijna onmogelijk. Inmiddels heb ik zo’n 10 essays geschreven, mijn vrienden ernaar laten kijken en ben ik er eindelijk wel uit welk essay ik ga kiezen. Maar nu begint het ‘echte’ proces van testen: applications en financial aid zoeken. Maar ik heb er zin in. En nu de personal statement klaar is, heb ik weer iets minder te schrijven. Voor nu dan…

FullSizeRender (1)