Er is altijd een moment van komen, en een moment van gaan. Een open deur wat mij betreft. We weten allemaal dat we in ons leven verschillende fases doorgaan, die allemaal een soort begin hebben en ook een soort einde. Maar als we dit allemaal zo goed weten, waarom is het dan soms toch zo moeilijk om verder te gaan en iets achter ons te laten?

So long middelbare school

ISW HoogelandWat wij weten en kennen is veilig. Toen ik als brugger naar de eerste klas van de middelbare school ging was ik hyper nerveus. Met mijn haar zo strak naar achter dat ik na twee uur hoofdpijn had. Een tas groter dan mijn bovenlijf en oorringen waar een dolfijn doorheen kon springen. Zo stapte ik over de drempel van het ISW in Naaldwijk. Zes jaar later, een VWO diploma en heel veel ervaring rijker, stapte ik zelfverzekerd maar ook verdrietig over diezelfde drempel. Figuurlijk dan, want we waren inmiddels verhuisd naar een nieuw pand. De fase ‘middelbare schooltijd’ was voorbij en wat was het prachtig. Ik treurde om het feit dat ik niet meer elke dag met mijn veilige, vaste vriendinnen naar school kon en dezelfde veilige, vaste vakken kon volgen. Ik voelde de onzekerheid van mijn vervolgbestaan al langzaam knagen. De middelbare school was bekend terrein en dat ging prima, maar hoe zou dat in het vervolg gaan?

Fare well hbo bachelor studie

De Haagse HogeschoolDrie maanden later liep ik met dezelfde hoofdpijn. Dit keer omdat er 150 extensions aan mijn hoofdhuid trokken, met kleinere oorbellen en mijn lievelings Guess tas. Zo liep ik in Utrecht richting de oriëntatie van mijn studie Engelse Taal en Cultuur. Ik was wederom nerveus, misschien wel net zo erg als toen ik zes jaar eerder naar het ISW fietste, maar ook voelde ik mij moediger en sterk. Na vier jaar en een studieswitch stapte ik wederom over de drempel, van de Haagse Hogeschool dit keer, met een Bachelor diploma. De fase ‘bachelor studie’ was voorbij en weer voelde ik verdriet bij deze constatering. Ook voelde ik de onzekerheid van mijn vervolgbestaan alweer knagen. Het hbo, dat ging mij goed af. Maar wilde ik naar de universiteit? Hoe zou ik het daar doen? Wat als het mij niet lukt?

Aufwiedersehen Universiteit Leiden

Universiteit LeidenEen jaar en drie maanden later liep ik richting Stichthage om te beginnen met de premaster Bestuurskunde. Dit keer zonder hoofdpijn want ik had niks geks in mijn haar, zonder oorbellen en met mijn lievelings Michael Kors tas. Inmiddels had ik gewerkt, gelachen, gehuild en was ik gestruikeld, gevallen en honderd keer opgestaan. Ik werkte inmiddels vrij succesvol als zzp-er, had mijn eigen lessen en zelfs vaste bijles klanten. Toch was ik nog steeds nerveus, misschien wel net zo erg als de vorige twee ‘beginsels’ in mijn leven.

Nu sta ik hier. Mijn diploma is in zicht. Ik ben straks Master of Science, met een heel eigen onderzoek in mijn bezit. De bevestiging dat ik zeker slim genoeg was voor de universiteit. En ik treur, nu al, om het feit dat ik deze fantastische fase moet afsluiten. Deze keer is de afsluiting nog veel groter dan alle vorige keren, want ik begin met het ‘echte grote mensen leven’. Maar weet je wat nu zo gek is? Het knagende gevoel van de vorige twee grote ‘afsluitingen’ ontbreekt.

De onzekerheid die ik had over de toekomst, voelt op de een of andere manier minder groots en minder eng. Misschien omdat ik al heb gekozen wat ik wil worden en ik nu, na bijna 25 jaar levenservaring, weet dat dit bij mij past. En dat weet ik pas sinds kort vrij zeker, alhoewel ik denk dat ik het altijd al heb geweten. Ik treur, maar ook ben ik ongelofelijk trots en voel ik mij krachtig. Het afsluiten van de studentenfase is voor velen een enorm obstakel. Soms wilde ik het niet en wilde ik liever verhuizen naar een studentenhuis met tien sjaarsjes en drie keer per week doorzakken (het Peter Pan Syndroom). Ik kwam dan altijd wel gelukkig tot bezinning (want katers op je vierentwintigste zijn net als schimmel op je laatste boterhammen, niet levensbedreigend maar wel extreem naar).

Goodbye studentenleven

Ik kom de laatste weken tot bezinning. Het is tijd om te gaan. Tijd voor iets nieuws, een verbreding van de horizon. Voor mij waren deze stappen altijd ontzettend belangrijk, want mán wat is er veel te doen buiten die veilige comfortzone! Het is tijd om de deur van mijn studentenhuis achter mij dicht te slaan. Letterlijk, want ik ga samenwonen. En om te beginnen aan het voortzetten van een carrière. Waar ik dus blijkbaar al jaren mee bezig ben. Ik had nooit gedacht dat ik op dit punt zou komen, maar zo voelt het toch echt. Ik ben klaar met het een, en klaar voor het ander. Ook al weet ik niet wat de toekomst brengt, tot nu toe heeft dat mij nooit tegen gehouden en het is altijd goed gekomen. Dan mag ik er best op vertrouwen dat dat hierna ook het geval is.

Bedankt voor het lezen van mijn blogs, ik hoop dat mijn struggles en avonturen tijdens het studentenbestaan herkenbaar, amusant of bruikbaar voor je waren!