Colleges? Tentamens? Een scriptie? Nee hoor, geen last van. Ik loop stage. 8 uur per dag, 5 dagen per week, 7 maanden lang. Mijn 2e masterstage om precies te zijn. Afgelopen jaar liep ik 6 maanden rond bij Humane Genetica, nu is de onderzoeksafdeling van Pathologie aan de beurt en dat is best even wennen. Ik dacht namelijk dat ik inmiddels wel een beetje de weg wist in het lab, constructief kon meedenken over bepaalde proeven en zelfstandig kon werken. Mis. Ten minste, op mijn nieuwe stageplek, want hier gaat alles er anders aan toe.

Naast onderzoekers, analysten en studenten heb je hier ook te maken met pathologen en co-assistenten, en af en toe lopen er chirurgen langs voor een bespreking. Dat betekent dat je veel meer contact hebt met wat er in het ziekenhuis gebeurt. De weefsels die bekeken worden, horen bij echte patiënten en het onderzoek is erg klinisch. Met mijn hypothesen over het effect van een mutatie en het voorstel om naar een specifiek eiwit te kijken kwam ik dus niet zo ver. Wat heeft de patiënt daar nou aan? Nee, we gaan kijken of de mutatie te koppelen is aan de diagnose, het effect van medicatie en het verdere ziektebeloop. labsafety2

In het lab krijg ik uitleg over de regels, ook die blijken allemaal net even anders te zijn. Een pre-PCR lab, waar je niet meer naar binnen mag, nadat je je samples in het PCR-apparaat zelf hebt gezet, waardoor je hele dagplanning in de soep loopt; waar je pipetpuntjes met en zonder filter voor moet gebruiken; groeimedium om cellen in te kweken dat je niet meer van te voren hoeft op te warmen, maar nog wel een extra centrifugeerstap bij het doorzetten van cellen naar een nieuwe kweekfles… en dan het leren omgaan met alle apparaten waar je nog geen ervaring mee hebt.

Nee, het is niet altijd even makkelijk en soms voelt het net alsof ik terug bij af ben. Maar ik heb wel een eigen computer in een ruimte met andere studenten en een luxe koffieautomaat tot mijn beschikking. Als het even tegenzit, maakt dat een heleboel weer goed!