In mijn eerste jaar ben ik op kamers gegaan. De voornaamste reden was dat reizen. Elke ochtend zat ik om kwart over 7 in de bus om vervolgens om 10 voor 9 op het Gorlaeus aan te komen. Dit was ik dus na een maand helemaal zat. Mijn eerste kamer was een tijdelijke woning waar ik via een vriendinnetje bij was gekomen. Voor 160 euro per maand had ik een kamer van 35 m2, een super chille keuken etc. Het nadeel: het was anti-kraak, voor een jaar en in de Merenwijk (dat is een behoorlijk eind fietsen). Maar goed, het was een plezierige tijd met 4 huisgenootjes.

In januari begon ik met hospiteren om een vaste kamer te krijgen. Ik heb een aantal huizen gezien en ik moet toegeven dat het toch niet heel makkelijk is. Het duurde bij mij 7 keer voor ik een geschikt huis had gevonden, op de Klikspaanweg. Een huis met 14 huisgenoten, een kookeiland (klinkt heel luxe maar het is exact wat het woord zegt, niets meer) en nog een aantal fijne aspecten. Wat ik nooit meer zal vergeten, is wat ik een aantal jaar later over mijn instemming hoorde: een van mijn huisgenoten (mijn huidige vriend) was aan het pleiten dat ik in huis gekozen moest worden, waarop een andere huisgenoot zei: We zoeken een huisgenoot, geen vriendin!

Uiteindelijk ben ik toch gekozen en nadat ik in maart was ingetrokken, werd het al snel duidelijk dat de huisgenoot die voor mij was wel heel erg leuk was. Ik moet toegeven dat het best snel is gegaan maar een maand later hadden we een “huisrela”. Dit resulteerde al snel in een slaap- en woonkamer (mijne was slaapkamer, die van hem woonkamer). Na zo’n anderhalf jaar verhuisde een van mijn huisgenoten waardoor we ons “twee kamerappartement” konden vestigen. Ik verhuisde door naar de kamer naast hem.

Nadat mijn vriend twee jaar geleden afgestudeerde, werd het voor ons stiekem wel tijd om eens verder te kijken naar appartementen. Een hele zoektocht. Vorig jaar vonden we een woning in een appartementencomplex waar we zeer gecharmeerd over waren (via diezelfde huisgenoot trouwens die destijds erop attendeerde dat het huis een huisgenoot zocht en geen vriendin). We schreven ons in voor de wachtlijst en een kleine maand geleden belde de makelaar om te vertellen dat er een woning vrij kwam en wij bovenaan de lijst stonden. We hebben dat weekend de woning bezocht en ik mag nu heel opgelucht zeggen dat we aanstaande vrijdag de sleutels krijgen!

Het is een feit: de studentenkamer is voor mij bijna verleden tijd. We hebben er een hele tijd naar uitgekeken en het is toch wel spannend nu het daadwerkelijk doorgaat. Maar ik kan jullie vertellen dat we er ontzettend veel zin in hebben!

blog 8

Sterflat

Voor mij is de studentikoze tijd een soort van voorbij. Al moet ik toegeven dat dit tijdens stage (40 uur per week) al bijna onmogelijk is. Ik kijk met hele fijne herinneringen terug op de tijd op de Klikspaanweg, maar ik ben ook erg blij dat het eindelijk zover is.