Het is 6.30 en de wekker gaat. Wie heeft er ooit bedacht dat mensen op dit verschrikkelijke tijdstip op zouden kunnen staan? In de winter is het nog donker, waardoor het lijkt alsof je ontwaakt als vampier. Richting de zomer is het al veel te licht, waardoor je overweldigt wordt en het ook lijkt alsof je ontwaakt als vampier.

Maar onmogelijk vroege tijdstippen daar te laten, valt er nog meer te leren over werken behalve vroeg op staan. Ook al heb ik voor deze baan al een tijd echt meegedraaid bij mijn stagebedrijf, er zijn grote verschillen tussen de twee. Waren we bij mijn stagebedrijf in totaal met zijn zessen, alleen de huidige afdeling waar ik werk telt al ongeveer drie keer dat aantal mensen. Zei ik bij mijn stagebedrijf direct tegen mijn collega’s wat er gedaan moest worden, zelfs de mensen op mijn eigen afdeling bellen elkaar op omdat het gemakkelijker is. Toegegeven, ons gebouw is een doolhof en veel bellen is goed voor mijn lichte telefoonangst, maar het blijft vrij bizar. En daar komt bij dat je iedere week minstens 2 à 3 keer per dag vergadert, in al dan niet wisselende samenstellingen.

Mijn huidige collega’s hebben voor het grootste deel al heel wat ervaring opgedaan. Een eigen begeleidster voelt als een luxe, zeker omdat ik het nog behoorlijk goed met haar kan vinden ook. En dat ik niet alle gesprekken over bankspaarhypotheken tijdens de lunch kan volgen, ach dat is ook weer waardevolle kennis voor later. Oh, en de magnetron? Die staat in de keuken, naast het fornuis!

Work and learn