Het leek mij weer de hoogste tijd voor wat beeldmateriaal ter illustratie van mijn coschappen. Hieronder enkele kiekjes van mijn coschap neurologie.

foto1

1. Wat kan ik zeggen, het handschrift van artsen staat niet voor niets slecht bekend. Door middel van bijgevoegde krabbels trachtte een arts mij duidelijk te maken hoe ik gestructureerd een anamnese [= medisch vraaggesprek] af moet nemen. De grafiekjes zouden zo ongeveer moeten betekenen dat het belangrijk is om naar het beloop van de klacht te vragen. Bij hoofdpijn maakt het bijvoorbeeld uit of deze in aanvallen komt, of continue aanwezig is. Als het aanvalsgewijs is, hoelang duren deze aanvallen dan? Hoeveel dagen/weken/maanden speelt deze hoofdpijn al? Wordt het steeds erger?

2. Ik kan het proberen te ontkennen, maar een beetje geneeskundestudent is gewoon een dikke nerd. Zo kan het gebeuren dat alle 7 coassistenten hetzelfde studieboek meebrengen.

kkb

3. Een Leidse Worst. Een wat? You heard me. Bovenstaande foto’s laat twee KKB’tjes zien, oftewel korte klinische beoordelingen. Alle Leidse coassistenten dragen een boekje met dergelijke formulieren in hun zak om korte tussenbeoordelingen te kunnen vragen. Op het formulier worden cijfers uitgedeeld voor anamnese en lichamelijk onderzoek, maar ook voor professioneel gedrag en communicatie met de patient. Zo kan je heel makkelijk je eigen voortgang in de gaten houden en ontstaat een feedbackmoment. Helaas gebeurt het een enkele keer dat de KKB iets te snel wordt ingevuld met een Leidse Worst als resultaat: een dikke cirkel om de rij met 7’ens en onderaan de woorden “Ga zo door!”.

foto3

4. Gelukkig zijn coschappen niet altijd zwoegen en korte nachten. Soms vallen gaten in het rooster als patienten niet komen opdagen en dan moet die nieuwe bikini gewoon echt even besteld worden.

5. Uhhh, ik bedoel natuurlijk tijd dan moeten we echt even aan de zelfstudie! Heel veel ‘zelfstudie’.

Als jullie dit lezen doen mijn smartphone en ik alweer onderzoek naar de wondere wereld van de kindergeneeskunde. Stiekem vind ik het eng om met het coschap kindergeneeskunde te gaan beginnen, ik denk namelijk kinderarts te willen worden. Maar wat als het coschap helemaal verliezen is? Wat als ik bij elk huilend kind als beleid “kussen erop en aandrukken” overweeg? Dan maak ik er in elk geval geen foto’s van (ha-ha, humor heeft te lijden onder coschappen).

Ik houd jullie op de hoogte.