Gamers Always Welcome

Daan heeft het syndroom van Asperger. Hij is moeilijk slim. Hij is gevoelig en niet zo sportief. Hij heeft dozen vol met K’nex en zit zonder moeite 4 uur of langer per dag achter de pc. Hij speelt veel Minecraft en online games met internationale vrienden.

Verder kan hij snel boos worden en raakt hij gefrustreerd als er geen uitleg wordt gegeven over beslissingen en de dingen niet gaan zoals hij wil. Daarnaast heeft hij er, zoals elke puber, problemen mee als anderen keuzes voor hem maken.

Daan is mijn PGB-kindje, aan mij gelinkt via een organisatie die kinderen met een persoonsgebondenbudget begeleiding door studenten aanbiedt. Voor ouders en kinderen een uitkomst omdat de begeleiding relatief goedkoop is en voor studenten een mooie kans hun studie in de praktijk te beoefenen.

Vanuit de organisatie aan mij de taak dus om Daan te helpen meer buitenshuis te gaan doen, zich aan afspraken te houden, aan lichaamsbeweging te doen en zijn emoties te leren beheersen. In een poging al deze doelen te verenigen heb ik het volgende voor hem bedacht: in een Excel-sheet mag hij elke week invullen wat we gaan eten, welk spel we doen en wat voor soort activiteiten we ondernemen die dag. Het beetje hardlopen dat we ’s morgens altijd doen staat vast, voor de rest is de keuze aan hem. Als hij het schema echter niet voor donderdag 20:00 invult mag ik alles beslissen. Elke week krijgt hij een nieuwe kans, als het na drie keer nog niet is gelukt wordt er een ander systeem bedacht. Zoals verwacht was het nakomen van de afspraak erg moeilijk en hebben we dus heerlijk naar mijn idee vruchten smoothies gemaakt, Holland Doc documentaires gekeken en zijn we naar de zilveren camera tentoonstelling geweest in Den Haag.

Per mail kreeg ik de volgende verklaringen voor het niet invullen van het schema: ‘Ik moest mij voorbereiden op de wiskunde olympiade, daarna was ik op Skype in mijn eigen wereldje, het is toch logisch dat ik het dan vergeet?’ En: ‘Mijn telefoon met de reminder erin was leeg en had ik op school laten liggen, van 15:00 tot 20:30 was ik bij een vriend gamen die maar 1 computer had, als ik zou stoppen zou ik “gebanned” worden.’

Hoe mooi, en volledig begrijpbaar, zijn verklaringen ook waren had ik al snel door dat het geen zin had om inhoudelijk in discussie te gaan. Zijn vermogen alles weg te redeneren maakt juist dat hij niet verder komt. Gewoon consequent zijn werkte daarentegen wonderbaarlijk goed. De eerste keer nadat ik de activiteiten had gekozen was hij uitgevallen tegen zijn moeder, de tweede keer liep hij boos de straat op en de derde keer ging hij naar zijn kamer en gooide de deur voor mijn neus dicht. Toen ik de laatste keer na zijn woede uitbarsting met hem het gesprek aanging, en aan hem uitlegde dat een lege telefoon geen overmacht is, maar onderdeel is van de verantwoordelijkheid die ik hem geef bedaarde hij. Ik vertelde hem dat ik niet de baas over hem wil spelen maar dat hij wel moet voelen wat de consequenties zijn van het niet nakomen van afspraken. Hij krijgt zoveel vrijheid als hij aan kan. Tot mijn verbazing ging hij daarna zonder morren mee hardlopen (mét een high-five na afloop) en vond hij het fotografiemuseum eigenlijk best wel heel erg leuk.

Op dat soort momenten ben ik blij dat ik met wat nuttigs mijn geld kan verdienen. Niet alleen leert Daan soms wat van mij; hij geeft mij een kijkje in zijn gedachten en gebruiksaanwijzing en leert mij hoe belangrijk het is om het gebruik van macht altijd te verantwoorden. En wie weet wordt hij later een expert op het gebied van mens-computer interacties, een schatrijke game-designer of de nieuwe Bill Gates: dan kan ik toch maar mooi zeggen dat ik met hem naar het museum ben geweest. En dat hij het een leuke dag vond.

*Om privacy redenen is er een andere naam gebruikt