‘Een buitenlandstage, daardoor verander je!’ Ik heb daar nooit echt in geloofd. Waarom moet ik veranderen, dan? Ik ben tevreden met hoe ik was, voordat ik ging. En wat zorgt er dan voor dat ik zou veranderen? Nu ik bijna aan het einde van mijn verblijf in London ben, durf ik een blik terug te werpen. Een kijkje in de ziel, zogezegd, als antwoord op de steevaste reactie: ‘We praten wel verder als je terug bent.’

Ik werd bij de constatering van mijn eerste verandering geholpen, tijdens een bezoek aan Nederland liep ik steevast aan de verkeerde kant van de straat. Links lopen en naar rechts kijken (levensgevaarlijk!) slijt erin, hoewel ik het raadsel van de trappen nog steeds niet heb opgelost.

Een aantal bezoekjes aan Nederland zorgen ervoor dat met name vliegen minder spannend wordt. Heathrow ken ik inmiddels beter dan Schiphol. Reizen gaat in het algemeen gemakkelijker. Een tochtje Leiden-Amsterdam is vaak een hele onderneming, terwijl ik hier met gemak het dubbele reis om doordeweeks even wat te drinken in het centrum.

Is dat dan een combinatie van ‘groei’ in zelfstandigheid en assertiviteit? Ik merk dat ik dit bijna schamperend opschrijf. Ik vond mezelf al behoorlijk zelfstandig en assertief. Zoveel kan een verandering van omgeving en taal toch niet bijdragen? Ik weet het niet meer zeker.

Er is in elk geval een verandering waarvan ik overtuigd ben. Gedurende meer dan een half jaar heb ik nu veel bewuster mijn tijd met mijn vrienden en familie moeten inplannen, in die paar momenten dat ik in Nederland was. Ik merk dat ik daardoor veel meer waarde ben gaan hechten aan het contact. Maar hoezeer ik ook gefocust ben op mijn eigen ontwikkeling: dit vraagt voornamelijk ook iets van hen. Misschien vindt de grootste verandering wel plaats bij de thuisblijvers?

We praten wel verder als ik terug ben.

ChangeLondon