Het is een maandagavond in oktober. Ik ben lekker met mijn vriendinnen aan het genieten van een heerlijke maaltijd, als iemand aan mij vraagt: “Hé Demi, ga jij eigenlijk naar de bachelor uitreiking?” “Mwah, nee…”, mompel ik, terwijl ik nog een broodje kruidenboter pak.

Ik heb mijn bachelordiploma officieel al in februari gehaald en bovendien woont mijn moeder in Groningen en mijn vader in Duitsland. Toen ik erachter kwam dat de diploma-uitreiking van de bachelor Rechtsgeleerdheid op een woensdagavond (nou vraag ik je, wie verzint dit?!) plaats zou vinden, had ik alle hoop opgegeven. “Ik vind mijn master veel belangrijker en ik doe het mijn ouders niet aan om vijf uur te rijden om op een woensdagavond hier een uur bij een uitreiking te zitten”, zeg ik dapper. Maar, ik geef toe, een klein beetje jammer vind ik het wel. Ik bedoel, ik heb niet voor niets mijn diploma een half jaar lang bij de universiteit laten liggen. Als ik écht niet naar de uitreiking had willen gaan dan had ik hem wel al opgehaald, toch…?

Een week later vraagt een van mijn vriendinnen “Demi, wil je misschien met mij en mijn vader mee uit eten en dat we dan met z’n drieën naar de diploma-uitreiking gaan?” Ik voel me super vereerd en antwoord dan ook gelijk “Oh my god, ja!”. Stiekem vind ik het toch wel leuk om te gaan. Ik bel mijn moeder en ze zegt: “Oh… als je écht wilt kan ik wel kijken of ik woensdag kan komen…”. Maar ik verzeker haar: “Dat hoeft écht niet. Het is maar mijn bachelor, hè.” Maar als ik de telefoon ophang, heb ik toch wel een beetje spijt. Maar kom op, het is maar een saaie onpersoonlijke uitreiking. Bij een grote bachelor als rechten wordt er geen aandacht besteed aan de individuele studenten. Dat gebeurt bij rechten pas bij de master.

Op de dag van de diploma-uitreiking valt het me op dat mijn moeder me de hele dag niet belt of appt, wat voor haar doen nogal raar is. Maar op het moment dat ik met mijn vriendin en haar vader uit eten ga, kijk ik niet meer op mijn telefoon. Het eten is heerlijk en ik bedank mijn vriendin en haar vader drie keer, omdat ik het zo gezellig en lief vind. Ik vergeet bijna dat mijn ouders er niet zijn.

Tenminste, totdat we de kerk binnenlopen. Het eerste wat opvalt is een vrouw in een soort van grote witte jurk die viool speelt (oh, Leiden…) en we krijgen allemaal een ‘graduation cap’ (zo’n zwart Amerikaans hoedje) aangereikt. Ik zie allemaal trotse ouders met bloemen en het enige wat ik denk is: geen bloemen voor mij vandaag. We gaan op zoek naar onze andere vrienden, totdat ik ineens op mijn arm word getikt. Ik draai me om en ik zie mijn stiefvader staan, die met een grote lach zegt: “Niet schrikken!”. Binnen twee seconden gaan er zo’n vijftig gedachten door mijn hoofd: “Is het echt hem? Wat doet hij hier? We zijn toch in Leiden? Is hij alleen? Waar is mama? Is hij alleen gekomen? Hoe weten ze dat de uitreiking hier is? Hoe? Wat?!” “Blijf even staan, mama loopt ergens rond op zoek naar jou”, zegt hij. Ik kan alleen maar “awwwwwww” zeggen en ik sta echt op het punt om in tranen uit te barsten. Op dat moment realiseer ik me hoe fijn ik het vind dat mijn ouders er toch zijn en als ik mama zie, gedraag ik me echt als een enorme drama queen. Ik vraag haar hoe lang ze dit al van plan was, waarop ze zegt: “Ik werd vanochtend wakker en ik realiseerde me dat ik naar de uitreiking moest gaan. Ik ben je moeder, ik kan dit toch niet missen?”

Mijn moeder en stiefvader hebben dus op de website van de universiteit gekeken hoe laat en waar de uitreiking zou plaatsvinden, zijn allebei eerder weggegaan van hun werk in Groningen en ze hebben ook nog bloemen en een geweldig cadeau (lees: een enorm patisserie boek) meegenomen. De rest van de uitreiking voel ik me super speciaal en nadat we de groepsfoto hebben gemaakt, praat ik nog even na met mijn ouders. Na het geweldige etentje, de felicitaties, cadeautjes, foto’s met vriendinnen en de verrassing van mijn ouders, kan ik niets anders zeggen dan: wat ben ik ontzettend blij dat ik toch gegaan ben.

IMG_7073