Vanaf april wist ik dat ik weer terug naar Utrecht wilde verhuizen. Hoewel ik in Leiden studeer, kies ik ervoor te wonen waar mijn mensen zijn. Mijn ouders, zussen, broer, vrienden en hondjes in de buurt hebben, is belangrijker voor mij dan op de fiets naar college kunnen. Zo startte de zoektocht voor een kamer in Utrecht in april op een zeer laag pitje. Ik hospiteerde een paar keer, maar werd niet uitgekozen. In de zomer was ik weer bij mijn ouders; in Nijmegen had ik niets meer te zoeken toen mijn werk daar afliep. Dat was wennen, maar ook heel gezellig. Utrecht bleek, zoals ik had kunnen voorspellen, een moeilijke stad om een kamer te vinden. Ik heb zo’n tien keer gehospiteerd in de afgelopen maanden, om elke keer weer dat sms-je te krijgen:

 

sms hospiteren

 Inmiddels was de moed mij in de schoenen gezakt. Ik staakte even het zoeken om lekker op vakantie te gaan en weer op te laden. Maar september kwam steeds dichterbij… Ondertussen verhuisde ik mijn spullen naar mijn ouders. Dertig verhuisdozen en een hoop meubels werden met alle liefde en gemopper door mijn ouders een uur naar hun huis gereden. Mijn vader zei al dat ik het ‘op kamers gaan’ eigenlijk had overgeslagen en meteen naar ‘wonen’ ben gegaan. En dat is ook wat ik het liefste wil. Nu ergens gaan wonen en daar kunnen settelen.

Daarom besloot ik met een vriendin op zoek te gaan naar een appartementje voor twee in Utrecht. Een zoektocht die ons online en offline afgeraden is; we zouden nooit iets kunnen vinden in ons budget in Utrecht, dus proberen had geen zin. Maar, wij vonden iets wat perfect leek: ruim, prima onderhouden, goed te betalen en centraal gelegen. Via de makelaar ging er een spannende week van onderhandelingen overheen, met elke dag belletjes heen en weer. Waar het de ene dag nog leek te lukken, leek het de volgende dag hopeloos. Maar dinsdag kwam het beslissende telefoontje; vanaf 15 september kunnen jullie erin!

Op dit moment voel ik vooral nog zenuwen. Het idee dat ik, na een maandenlange zoektocht, een huisje gevonden heb, moet nog even bezinken. Bovendien is een appartement huren een stuk spannender dan een kamer. Er komt veel meer bij kijken; veel meer mensen om te bellen, veel meer om met je ouders te overleggen, en veel meer financiële administratie om bij te houden. En in mijn geval, veel meer om over te piekeren en wakker te liggen. Maar op die momenten is het heerlijk om even met m’n zus mee te gaan naar haar paard, of met de honden uit te waaien op de Vestingwal. Gelukkig ga ik met iemand samenwonen die de dingen niet zo zwaar opvat als ik, en kan ik haar altijd bellen. En als we dan praten over hoe we het huis gaan inrichten, dat we lekker samen gaan koken en wanneer we onze housewarming gaan houden, realiseer ik mij weer hoe fijn het is dat het nu eindelijk gelukt is.

Vanaf 15 september woon ik weer in het heerlijke Utrecht!

Vestingwal VitoMalu

Uitwaaien in de Naarden Vesting; spot de Corgi’s