‘Ga gewoon mee joh. Kan echt prima. Als je gewoon op tijd naar huis gaat is er niets aan de hand. Of drink desnoods één biertje mee voor de gezelligheid. Kan echt wel!’ Het zijn verraderlijke woorden die de ruggengraat keer op keer op de proef stellen. Wordt er standgehouden of niet? Waarschijnlijk niet.

Lief dagboek,

Gisteravond gingen we uit eten met het huis. We gingen naar de VIP want dat kunnen we tenminste betalen. Ik had een pizza. Het was erg lekker. ’s Avonds zouden mijn huisgenoten uit gaan, maar ik wilde een keer verstandig zijn en naar de UB gaan. Ik wilde namelijk deze blog schrijven, over geen ruggengraat hebben. Het is niet gelukt. Iemand zei dat ik wel mee moest gaan en toen zei ik ‘Oké’. De volgende dag werd ik wakker met hoofdpijn.

Moeilijk

Er zijn een hoop dingen in het leven die niet gemakkelijk zijn. Wiskunde, de juiste hoeveelheid pasta koken, aan iemand uitleggen waarom je kaas op een tosti wel lekker vindt maar op een gewone boterham niet. Het allermoeilijkste is echter om voet bij stuk te houden en tegen iemand te zeggen dat je echt niet mee gaat naar een terras vanmiddag, echt niet mee gaat naar een feestje vanavond en ook echt niet gewoon maar even één biertje meedrinkt voor de gezelligheid. Zeker als iemand blijft aandringen dit juist wel te doen en ook nog eens je zwakke plek raakt door te zeggen dat er ook paprikachips is.

ruggengraat

Oftewel, het hebben van een ruggengraat is niet makkelijk. Anatomisch gezien hebben we er allemaal een (als het goed is dan), maar eens in de zoveel tijd wil hij nog weleens verdwijnen. Op zulk soort momenten is de mens op zijn zwakst, en geeft hij toe aan zaken waarvan hij dondersgoed weet dat het in geen enkel opzicht een goed idee kan zijn. Dat had hij namelijk al lang bedacht, maar de verleidende woorden van mensen die praten over verleidelijke dingen zijn moeilijk te weerstaan. En probeer dan maar eens op je fietsje richting de UB te stappen en daar braaf artikeltjes te gaan lezen, terwijl de rest thuis druk bezig is om zo veel mogelijk plezier te hebben.

Weer niet gelukt

Dat gaat dus gewoon niet. Voor je het weet sta je weer mee te zingen met een of ander fantastisch gecomponeerd nummer van Bizzey en ben je al vergeten dat er überhaupt zoiets als een ruggengraat bestaat. Gelukkig word je daar de volgende dag bij het ontwaken snel genoeg aan herinnerd. Met een beetje geluk kun je uitslapen, met een beetje ongeluk heb je een werkgroep om 9 uur. Dat laatste was dan ook een van de uitstekende argumenten om niet mee te gaan, een van de ongeveer honderdduizend. De gezelligheid had echter meer impact, en the fear of missing out (fomo) kwam ook nog om de hoek kijken, wat al die argumenten stuk voor stuk teniet deed doen.

ruggengraat

Spijt?

Maar daarna is er altijd spijt, of in ieder geval redelijk vaak. Wat zonde is, want de beleefde avond is (hopelijk) leuker dan de avond die in de UB doorgebracht zou zijn. Toch jammer dat we onze ruggengraat alleen verliezen voor zaken die spijt doen ontstaan, en niet voor andere dingen. Stel dat we allemaal geen ruggengraat hadden om vrijwilligerswerk te doen of om biologisch vlees te kopen, om papers te schrijven of om te stofzuigen. In dat geval zouden we tenminste nog iets bereiken met dat kwijtraken van een lichaamsdeel. Maar zo werkt het dan helaas weer niet.

Uiteindelijk resten er ons slechts twee opties. Of we geven ons over en accepteren dat we niet op kunnen tegen verleidingen als deze, of we gaan een keer nee zeggen. Gezelligheid is belangrijk, maar kan ook gedoseerd worden. Je hoeft niet altijd en overal bij te zijn, zeker niet als daardoor andere belangrijke dingen achtergesteld worden. Althans, zo is mij verteld. In de realiteit is het me nog nooit gelukt deze gedachte toe te passen, maar vanavond lijkt me een mooi moment om het te proberen. Mijn ruggengraat zal wel blij zijn; kan die eindelijk een keer blijven zitten waar die zit.

 

Hoe is het gesteld met jouw ruggengraat?