Pff, is het alweer ochtend, gaat die stomme wekker alweer. Waar is het plezier gebleven? Waarom sta ik op met dit gevoel? Waarom heb ik geen zin om weer naar stage te gaan? Dat was eerst toch niet zo.

Dit verschijnsel is beter bekend als de stagedip.
Degenen die niet met dit verschijnsel bekend zijn zullen denken: waar heeft ze het nou weer over. Zeur toch niet zo! Je hebt geen colleges, je bent lekker bezig. Wat is jouw probleem? Degenen die wel weten waar ik het over heb… Nu weet ik eindelijk wat jullie ooit bedoelden!

blog11

Stagedip in een grafiek weergegeven

Ik zal jullie allemaal vertellen over mijn stagedipje. (Gelukkig duurde het niet heel erg lang.) Het begon enkele weken voor kerst. Net toen ik dacht dat het allemaal heel goed liep met mijn experimenten, kwam ik tot de schrikbarende ontdekking dat er iets goed fout was: ik ontdekte dat mijn cellen last hadden van “autofluorescentie”. (Voor wie niet weet wat dat is: het houdt in dat de cellen uit zichzelf fluorescerend licht uitzenden). Wat is hier nou slecht aan? Ik wil met een antilichaam een bepaald eiwit laten zien en daarvoor gebruik ik een fluorescent label. Als de cellen autofluorescent zijn, dan heeft het dus geen zin om het eiwit te labelen. Hoe kan dit nou, wat nu? Ik zat in zak en as, ik zag het niet meer zitten, ik had, zoals ik in de eerste alinea beschreef, geen zin meer.

Gelukkig werd het kerst, kon ik me eventjes focussen op iets anders. Een andere fijne bijkomstigheid was het appartement dat mijn vriend en ik nu hebben. We hebben de weken voor kerst en tussen kerst en oud en nieuw veel geklust en dingen gekocht, waardoor ik even afgeleid werd van de vreemde, onverklaarbare mislukkingen van het experiment.

2 januari was het weer tijd om te beginnen. Met frisse moed ging ik naar mijn stage. Ik had er weer zin in. Ik had nieuwe cellen opgestart en hoopte dat de autofluorescentie nu weg zou zijn. Maar toen sloeg het noodlot weer toe… Mijn eerste testexperimentje, om te zien of de fluorescentie weg zou zijn, was een klap in mijn gezicht. De stagedip dreigde weer terug te komen, maar ik liet me niet uit het veld slaan. Ik verzon allerlei manieren om te ontdekken waar de fluorescentie vandaan zou komen. Gelukkig had ik al ontdekt dat het niet mijn cellen waren die autofluorescent waren.

En zo spontaan als de zogenaamde autofluorescentie was gekomen, zo spontaan is het ook weer verdwenen. Want tijdens mijn experiment om te testen welke stof de boosdoener was, zag ik niets meer. Ook bij herhaling was er geen fluorescentie te zien.

Mijn stagedip is gelukkig weer over. Ik heb weer hele frisse energie om er weer hard tegen aan te gaan. Ik hoop dat ik aan het eind van deze maand wat resultaten heb. We gaan het afwachten.

Voor iedereen die in een stagedip belandt, mijn tip: neem even “vakantie”, ga er tussenuit en ga als je terug komt weer helemaal fris aan de slag. Want zo vervelend is stagelopen niet! Het is juist een hele leuke tijd, waarin je ontzettend veel leert.