In mijn hele leven speelt angst al een best grote rol. Vanwege de angst voor mijn angst heb ik daar eigenlijk nooit iets mee gedaan. Afgelopen januari veranderde dit. In deze blog vertel ik je meer over mijn traject bij de psycholoog.
Ja, afgelopen januari was het zover. Het was net 2021, een nieuw jaar en dus vond ik dat het tijd was voor actie. Ik leef namelijk al zolang ik me kan herinneren (26 jaar) met een fobie. Dit is een specifieke fobie, in mijn geval voor slakken. Bij een specifieke fobie heb je een irrationele angst voor bepaalde objecten, dieren of situaties. Deze fobie zit mij eigenlijk dagelijks in de weg en dat was de reden dat ik er graag iets mee wou doen.
Stickertjes
Trillend van de zenuwen heb ik de huisarts destijds gebeld en niet veel later zat ik voor een intake bij de psycholoog. Ik heb deze psycholoog zelf mogen kiezen, heel fijn. Tijdens een intakegesprek word je de hemd van het lijf gevraagd, dat kost nogal wat energie kan ik je vertellen. Dit doen ze, omdat ze willen kijken of er een diagnose of een ‘stickertje’ bij je past. Aan de hand van zo’n stickertje kan je namelijk een vergoed behandelprogramma krijgen.
Hoewel ik mensen vaak negatief hoor spreken over dit soort stickertjes, gaf het mij eigenlijk best wel veel duidelijkheid. Ik kreeg namelijk te horen dat ik een paniekstoornis heb, dit valt onder de angststoornissen. Kort gezegd houdt het in dat ik angstig word,van angstig worden. Dus ik ben niet bang dat een slak mij dood maakt, ik ben bang dat ik te bang word van de slak en het dan niet meer aankan (doordat ik een paniekaanval krijg). Ik snap ook wel dat die slak mij niet gaat vermoorden. Voor mij was het best wel een eyeopener dat ik een paniekstoornis heb en eerlijk gezegd kon ik me ook best wel goed vinden in deze diagnose. Andere dingen die ik doe in mijn dagelijks leven passen hier ook best wel goed bij, het verklaarde veel.

Acceptatie
Inmiddels heb ik al zeven behandelingen gehad. Hoewel het me echt vreselijk veel energie kost, gaat het wel heel goed. Ik heb een behandeling die bestaat uit cognitieve gedragstherapie en exposure-oefeningen. Tijdens dit eerste deel hebben we veel gepraat over de acceptatie van angst en toen bleek al best snel dat ik het accepteren van mijn eigen angst moeilijk vind. Ik vertelde mensen niet vaak dat ik een fobie had, maar als ik dat deed kreeg ik vaak de vraag: Waarom slakken, die zijn toch niet gevaarlijk? Ja goh, dat snap ik zelf ook wel. Het hele punt van een fobie is ook dat het irrationeel is. Er is een trauma aangemaakt in mijn hoofd, waar ik mee moeten leren omgaan. Met mijn gezonde verstand weet ik ook wel dat die slak mij niks doet, alleen de uitwerking daarvan is nog een dingetje.
Zulke reacties maken het best wel moeilijk voor mij. Ik krijg dan het gevoel dat mensen me raar vinden, of gek, of misschien zelfs wel een aansteller. ‘Wie is er nou bang voor een slak, pfffff.’ Ik zou willen dat het anders was en daarom loop ik nu bij de psycholoog. Weet echt dat je het heel moeilijk maakt voor mensen als je zulke vragen stelt. Leven met een angst of met een fobie is echt heel zwaar en het traject om eraan te werken misschien nog wel zwaarder.
Praat er over
Voor mij is het heel belangrijk dat we meer gaan praten over angst. Dat maakt het voor de mensen met angst ook veel makkelijker om hun eigen angst te accepteren. Bovendien is het hebben van angst of onzekerheden helemaal niet raar of gek. Het is zelfs heel normaal. Dus ook voor jou, lezer van mijn blog, geldt: praat er over. Je bent niet gek en je bent zeker niet alleen. Lees ook Manon’s blog over hoe zij zich angstig voelde in deze moeilijke tijd.