We hebben het allemaal ooit meegemaakt (of gaan het nog meemaken): de eerste keer op jezelf wonen. Van een dorpje bij Maastricht naar studentenstad Leiden: met geluk ben ik binnen 3 uur thuis. In dit blog vertel ik over de heimwee en veranderingen die je eventueel meemaakt als je zo ver van je ouders woont en alleen in de weekenden naar huis gaat.

Voor het eerst op jezelf wonen. Voor velen is dat het moment dat ze gaan studeren, op kamers. Als eerstejaars heb je sowieso al een hoop nieuwe indrukken te verwerken: een nieuwe stad en studie met nieuwe mensen en alles werkt net even anders dan op je middelbare school. Ik verhuisde zelf in de zomer voor de start van mijn eerste collegejaar. Ik was nog maar 17, maar had er ontzettend veel zin in. Alles zelf kunnen inrichten (zowel mijn kamer als mijn planning), eten waar ik zin in heb en gaan en staan waar ik wil. Vrijheid, dacht ik. Het was niet dat ik stond te springen om bij mijn ouders weg te gaan, maar het voelde als een nieuw begin.

Maar al snel merkte ik wat er allemaal komt kijken bij op jezelf wonen. Het studiejaar begint en alle verantwoordelijkheden liggen ineens bij jou. Geen moeder die achter je hoofd aan loopt te zeuren dat je toch echt maar eens aan je huiswerk moet beginnen en je kamer moet opruimen. De overweldigende drukte in combinatie met mijn luiheid zorgde ervoor dat de diepvriespizza’s meer en meer maaltijden gingen vervangen. Daarnaast had ik nog niet veel vrienden gemaakt. Ik had mijn groepje van mijn studie, maar die zag ik alleen daar.

Uitzicht op studentenkamer, bed, kledingrek en foto's aan de muur. Met geluk binnen 3 uur thuis, de weekenden.
Blij met mijn eigen kamertje, met altijd wat foto’s van thuis-thuis aan de muur

De weekenden

In de weekenden had ik dus niet veel te doen. Dus ik ging bijna ieder weekend terug naar mijn ouders. Deze zijn gescheiden, dus het ene weekend ging ik naar mamma, het andere weekend naar pappa. Daarnaast heb ik nog een broertje en stiefzusje die thuis wonen en aangezien ik bij mijn vader geen kamer meer had, sliep ik bij mijn zusje. Ieder weekend voelde dus als een logeerpartijtje.

Als ik een weekend dan in Leiden was om te werken had ik ook een beetje heimwee. Ik had geen actieve huisgenoten dus ik was maar alleen. Misschien lijkt het een beetje uitzichtloos, maar langzaamaan verandert dat. Mijn zusje werd ouder en raakte een beetje uitgekeken op logeren en ik had in het weekend steeds meer te zoeken in Leiden. Ik ging afspreken met vrienden, de buurt ontdekken, kreeg een relatie… Ik had al gauw geen heimwee meer. Voordat ik er erg in had refereerde ik naar mijn plekje in Leiden als ‘thuis’ en mijn kamertje bij Maastricht als ‘bij mijn ouders’. Of zoals sommigen zeggen: ‘thuis-thuis’.

Weg met de heimwee

Hoe je die veranderingen merkt? Mijn omgeving (en ook ik!) werd volwassener. Dit merkte ik vooral in de dynamiek met mijn broertje. Voorheen kon ik hem altijd achter het behang plakken door de dingen die hij zei of deed. Nu kunnen we meer lachen met elkaar en appen we vaker. Afstand kan dus ook goed doen. Doordat hij niet dagelijks op mijn lip zit kunnen we beter met elkaar omgaan. Ook waardeer ik de tijd dat ik bij mijn ouders ben veel meer. Ik ga wandelen met mijn stiefmoeder en kijk ’s avonds graag slechte series met ze op de bank met een breiwerkje in mijn handen, in plaats van in mijn eentje Netflixen op de slaapkamer. Omdat ik er niet meer dagelijks ben wordt die tijd die ik dat weekend met ze heb waardevoller.

Tegenwoordig blijf ik de meeste weekenden in Leiden, ook als ik niks te doen heb. Ik vind het heerlijk om in alle rust mijn week vooruit te plannen en wat huishoudelijke taken te doen. Zo eet ik toch wat gezonder en krijg ik meer gedaan. Bellen doe ik dan wel nog veel en dan vooral met mijn moeder. Over hoe het gaat, maar meestal ook over onbelangrijke dingen. Al snel zul je merk dat je je eigen leven krijgt in Leiden en dat lijkt in het begin moeilijk. Maar je rolt er van zelf in en voordat je het door hebt noem jij ook Leiden je thuis.

Vader, stiefmoeder en dochter op de bank in het weekend
Bankhangen in het weekend

Mijn tips

  • Schaam je niet voor je heimwee, het is doodnormaal dat je vaak terug wil naar ouders.
  • Maar…wees ook niet bang om eens iets in het weekend te plannen! Vul de dagen op met activiteiten met je huisgenoten en je merkt al gauw dat dat fijn kan zijn.
  • Bellen kan enorm gerust stellen. Spreek een dagelijks belmomentje af met je ouders (zoals na het eten), als je er behoefte aan hebt.
  • Verken je buurt. Maak eens een grotere wandeling voor je boodschappen. Hoe meer je de buurt kent, hoe meer je je er gaat thuis voelen.
  • Maak van je (lange) treinreis je zen-momentje. Ik kijk altijd uit het raam terwijl ik een audioboek of podcast luister, de tijd vliegt voorbij. Zelf heb ik een abonnement op Storytel voor mijn audioboeken.
  • Vraag aan je ouders of ze je kamer niet te veel leeghalen. Voor mij hielp het in het begin nog om mijn eigen plekje te hebben, al had mijn broertje wel zijn fitness set er neer gezet.

Meer lezen over verhuizen vanuit een uithoek? Lees de blog van Manon!