Een doorgewinterde treinreiziger, zo noem ik mezelf ondertussen. Ik heb, net zoals de meeste studenten, al heel wat uren in de trein doorgebracht. En ik merk: welk traject je ook neemt, om bepaalde reizigers kun je toch echt niet heen. Je komt ze werkelijk overal tegen, waar je ook gaat zitten… In dit blog vertel ik jullie meer over de ‘treintypes’ (die in de meeste gevallen samengaan met bepaalde ergernissen) die ik elke keer weer tegenkom.
De ‘ik heb schijt aan de regels’-reiziger (en de ordebewaker)
Tentamenweek, dus ik zit in de stiltecoupé. Lekker rustig, denk ik dan. Maar elke keer zijn er toch weer reizigers die het principe van de stiltecoupé niet helemaal doorhebben. Vrolijk zetten de medereizigers tegenover me hun gesprek voort. Ondertussen probeer ik me op mijn tentamenstof te focussen, maar een gesprek over het slechte weer buiten leidt me af. Ze hebben echt niet door dat er minstens tien geërgerde blikken hun kant opgeworpen worden. Gelukkig heb je altijd nog ‘de ordebewaker’. Na vijf minuten hoor je dan meestal een keiharde SSSSSSSSSST! en is het weer even stil. Maar bij het volgende station stappen er weer nieuwe reizigers in, en begint alles weer van vooraf aan. Ik zucht nog een keer diep, geef het op en zet mijn muziek (leve de noise cancelling!) iets harder in de hoop dat ik wat minder afgeleid word.
De moeder met krijsende kinderen
Heerlijk, denk ik. Eindelijk een keer buiten de spits reizen! Immers, als een sardientje tussen dampende (lees: verregende) reizigers staan is geen pretje. Blij zoek ik een comfortabel plekje in de trein en sla mijn boek open. Maar na vijf minuten is het gedaan met de pret: de hele resterende reis moet ik luisteren naar jengelende kinderen die elkaar nog net niet in de haren vliegen. En moeders? Die ddoet niets. Tot grote ergernis van alle medereizigers. Resultaat: spontane migraine.
De treinzwerver
Zondagavond, de trein Goes – Leiden Centraal van 19:44: mijn vaste traject. Na zes jaar ‘treinend onderzoek’ kan ik met zekerheid stellen dat dit een geliefd traject is voor wat ik ‘de treinzwervers’ noem: de vrouw die kaartjes verkoopt en de man met de gitaar (wat zingt hij ook al weer altijd?) zijn ondertussen een bekend fenomeen geworden op de zondagavond. Een beetje ongemakkelijk word ik er altijd van, maar het doet me ook altijd goed om te zien dat veel reizigers het hart op de juiste plek hebben zitten.
De ‘no-shamer’
Er zijn genoeg mensen die bellen in de trein. Geen probleem. Zelf bel ik ook wel eens onderweg, al is het dan meer een telefoongesprek van praktische aard. Maar af en toe wil het wel eens gebeuren dat reizigers totaal opgaan in hun telefoongesprek, zich niet bewust van alle andere aanwezigen. Hard gebulder (wederom tot ergernis van medepassagiers) en/of de meest opvallende gesprekken, ik sta er iedere keer weer van te kijken. Dan luister ik ineens mee naar alle verhalen over de bedpartners die de reiziger achter me had… inclusief details. En dat anderhalf uur lang. Interessant.
De workaholic
Terwijl ik het zand nog uit mijn ogen wrijf, zit de reiziger naast mij al driftig te typen. Zo driftig dat het lijkt of mijn medereiziger op een typmachine losgaat, in plaats van op een normaal toetsenbord. Ondertussen kijkt hij onrustig op zijn telefoon. Het is 08:00 en de trein rijdt richting Amsterdam Zuid: de dag is begonnen hoor. Overigens wel een mooi uitzicht, al die mannen in pak.
De ‘ik heb nog nooit van de stiltefunctie gehoord’-reiziger
Iedereen is in de trein met zijn smartphone bezig. Ik ook, maar wel altijd stil. Sommige medereizigers maken juist veel kabaal, tot mijn grote irritatie… PING. Ja hoor, er komt weer een berichtje binnen. En zo’n tien seconden later weer een. Twee minuten verder heb ik al minstens honderd geluidjes geteld. Appjes, spelletjes en een inkomend telefoongesprek… Beste medereizigers, zet alsjeblieft even je geluid uit. Niet iedereen hoeft te weten welk spelletje je aan het spelen bent en/of hoe populair je bent.
Bij voorbaat dank 🙂 Overigens: ik hoef ook niet te horen welke nummers medereizigers luisteren.
De eenzame reiziger die op zoek is naar een praatje
Jawel! Er zijn ook leuke treintypes! En dit is gelijk ook mijn favoriet: medereizigers die uit het niets een gesprek met je aanknopen. Voor ik het weet zit ik meer dan een uur met ze te praten. Dan spreek ik ineens met een oude man die in Amsterdam woont over zijn studententijd en zijn jeugd in Zeeland. Fantastisch! Zeg nu zelf, hoe vaak komt het voor dat je spontaan met iemand aan de praat raakt in de trein? Ik ben fan.
Aan welk treintype erger jij je het meest? En ken jij ook leuke treintypes?