Afgelopen zomer schreef ik een blog over het online volgen van een masteropleiding. Op dat moment waren de mogelijke gevolgen van het coronavirus voor de universiteit nog niet helemaal duidelijk en deed ik een poging om me in te beelden hoe het zou zijn. Ruim zes maanden later kijk ik hoe dat allemaal nou echt is verlopen.

Er is veel veranderd in de afgelopen zes maanden. Mijn masteropleiding Journalistiek en Nieuwe Media begon met fysieke colleges, en de universiteit en de docenten deden er zoveel mogelijk aan om ons tegemoet te komen in deze gekke tijden.

Nog steeds niet face-to-face

Ik was zes maanden geleden een beetje bang. Als wannabe journalist is het natuurlijk het allerleukst om de straat op te gaan, mensen in het echt te spreken en niet alles vanaf je schermpje te moeten doen. Hoe dit in zijn werk ging, wisselde een beetje.

Voor een interview met een journalist waar ik tegenop keek, moest het gesprek helaas via Zoom verlopen. Dit is niet altijd even handig, want iedereen loopt tegen technische problemen aan. Slechte verbinding, slecht geluid. Je bent al snel een paar minuten kwijt aan het vinden van een goede locatie. Daarnaast is het toch minder persoonlijk, en soms ook minder gezellig, om iemand via een beeldscherm te spreken. Maar goed, je artikel komt er wel.

Met drie andere studiegenoten werkte ik aan een project met omroep Sleutelstad, waar we wel echt voor op onderzoek moesten. Toch kom je er dan ook snel achter dat de interviews die je afneemt telefonisch zijn. Zelfs mijn buurmeisje sprak ik via de telefoon. Heel gek, maar wel nodig tijdens deze pandemie.

In september was het ook aan ons om de algemene politieke beschouwingen bij te wonen. Corona of niet, er was plek in de plenaire zaal en we konden de Nederlandse politici met elkaar in debat zien gaan. Zelfs RTL Nieuws kwam naar ons toe om te vragen wat wij daar aan het doen waren.

op de foto in de tweede kamer
Op de foto voor de liveblog van RTL Nieuws.

Fysiek college

Een voordeel was dat we elke vrijdagmiddag fysiek college hadden, waardoor we in ieder geval de andere studenten konden zien en niet alleen via video hoefden te communiceren. Het was een lange zit op de vrijdagmiddag, maar het was het allemaal waard.

Hier kwam helaas verandering in medio december, toen de nieuwe lockdown werd aangekondigd. Een enorme domper, want er waren hele leuke projectweken gepland in januari. Dit moest opeens allemaal online gebeuren, en dat was wel eventjes iets anders dan waar ik aan gewend was geraakt.

Ik merk dat ik er moeite mee heb om structuur en planning in mijn leven aan te brengen als er geen vaste collegemomenten zijn. Zeker als alles wat wel doorgaat online moet gebeuren. Het is, in ieder geval bij mij, moeilijker om jezelf aan het werk te zetten als je alleen maar thuis zit. Je kan makkelijk in je pyjama aanschuiven bij een Teams-gesprek en daarna weer je bed induiken. Motiverend is het niet altijd.

Studeerplek thuis met laptopstandaard en los toetsenbord
Thuis probeer ik er het beste van te maken.

Nog steeds een tweede thuis

Gelukkig is de Universiteitsbibliotheek nog altijd open voor mensen die niet goed thuis kunnen studeren. Ik probeer het thuis zo fijn mogelijk te maken met een verstelbaar bureau, laptopstandaard en los toetsenbord (hallo rugklachten!), maar ik merk wel dat ik af en toe de bibliotheek nodig heb om me echt goed te kunnen concentreren.

Ik hoop dat ik voor het einde van het collegejaar, en dus ook voor het einde van mijn studententijd, nog een keertje op de universiteit college mag volgen. We zullen het zien.

Hoe kom jij deze tijden door? Laat tips of een reactie achter!