Corona. Iedereen heeft het erover, iedere minuut van de dag. Het leek allemaal een ‘ver van mijn bed’-show begin dit jaar. Maar in korte tijd is er veel veranderd. Nu zit ik hier, terug bij mijn ouders in Zeeuws-Vlaanderen. En wat voelt dit onwerkelijk. Wie had gedacht dat ik na tien weken weer terug naar Nederland zou keren? Ik zat pas op een derde van mijn onderzoekstage in Stockholm, toen ook ik – net als veel andere internationale studenten – besloot terug te keren naar mijn eigen land. Niet omdat ik het graag wilde (integendeel), maar omdat ik de noodzaak voelde terug te gaan.

Corona: een ‘ver van mijn bed’-show?

‘Corona, daar krijgen wij vast niet mee te maken.’ Dat dacht ik toen ik net naar Zweden was verhuisd voor mijn onderzoeksstage aan het Karolinska Instituut. Dat is iets wat zich ver, ver weg afspeelt. De weken vlogen voorbij en ik dacht er niet meer veel aan. Maar langzamerhand begon de onrust toch te groeien. Ook in Zweden werden er op een gegeven moment maatregelen ingevoerd om de verdere verspreiding van het virus in te dammen. Zo werd het sportcentrum van het Karolinska Instituut gesloten, en er werd geen fysiek onderwijs meer aangeboden. Ook kregen wij het bericht om als het kon, thuis te werken. Maar ondanks dat advies was het nog steeds levendig op het laboratorium. En ook in het openbaar vervoer was het nog steeds even druk. Er werd steeds meer over Corona gepraat, maar daar bleef het eigenlijk ook bij. Het leven ging gewoon door. Er leek weinig te veranderen, eigenlijk.

Onrust groeit

Samen met zestig studenten was ik onderweg naar Lapland, toen ik van de universiteit een email kreeg waarin stond dat studenten vanuit het buitenland sterk geadviseerd werden terug naar Nederland te keren. Daarnaast had Rutte een toespraak aangekondigd. En een van mijn beste vriendinnen, die ook in het buitenland zat, had besloten zo snel mogelijk terug naar Nederland te gaan. Zij was niet de enige. Steeds meer studenten, ook sommige huisgenoten, besloten om vanuit Stockholm terug te gaan naar huis.

Nu komt het wel heel erg dichtbij, dacht ik. Er begonnen steeds meer alarmbellen te rinkelen. Ik schrok ervan. Ik nam de mail die ik vanuit de universiteit had gekregen erg serieus. Het punt was alleen dat ik niet zo goed wist wat ik ermee moest op dat moment. Want: waar in Nederland de ene maatregel na de andere werd genomen, leek er in Zweden niet zoveel aan de hand te zijn. Ik kon nog gewoon naar mijn stage. En op straat was het nog steeds even druk. Ondanks alle onrust besloot ik dat ik zou proberen te genieten van mijn reis (die overigens echt geweldig was). Ik had twee maanden uitgekeken naar deze reis, dus ik moest er nu gewoon het beste van maken. Nog even zorgeloos genieten.

Nog even zorgeloos genieten in Lapland!

Blijven of niet: de knoop doorhakken

Tijdens de terugreis vanuit Lapland (of eigenlijk, noord Finland) bleek dat Finland spoedig haar grenzen zou sluiten. Dat wij deze reis naar Lapland nog hadden kunnen maken, daar hadden we erg veel geluk mee gehad. Ik was opgelucht dat we nog terug thuis konden komen. Eenmaal terug in Stockholm moest er een knoop doorgehakt worden. Ook in Zweden leek er in een week tijd ook het een en het ander veranderd te zijn: mijn stageplek leek getransformeerd te zijn tot een soort spookstad. Ik voelde me er niet prettig bij. Ik begon me steeds meer af te vragen hoelang het nog zou duren tot ook Zweden toe zou geven aan de gevolgen van Corona. Want tot nu toe waren de maatregelen erg mild. Hoelang zou het duren voordat ook het onderzoeksgebouw op slot zou gaan? Voordat hetzelfde zou gebeuren als in Nederland, en vele andere landen?  

Afgelopen week: geen levende ziel in het lab te bekennen…

Na een gesprek met mijn ouders, talloze mails met verschillende contactpersonen van de universiteit (die gelukkig heel behulpzaam zijn) en een Skypegesprek mijn begeleiders, besloot ik de knoop door te hakken: ik zou teruggaan naar Nederland voordat het te laat was. Voordat ik niet meer naar Nederland zou kunnen, en ik vast zou komen te zitten in Zweden. En voordat het lab dicht zou gaan. Want dat ik waar ik bang voor was. En de onzekerheid begon zijn tol te eisen.h

…en ook het kantoor is erg leeg.

En dan weer terug naar Nederland…

Binnen enkele dagen had ik veel te regelen: allereerst moest ik een vliegticket boeken. En dat was al niet zo gemakkelijk. Want zo veel vluchten naar Nederland gingen er niet. Ik had één dag om alles in te pakken. Afscheid nemen, daar was nauwelijks tijd voor. Met een paar vriendinnen uit Nederland die ook zouden terugkeren heb ik nog gebruncht in een restaurant in het centrum van Stockholm. En geloof het of niet, maar het restaurant zat overal. Inclusief een rij buiten. Een ontzettend groot contrast met Nederland.

Een ander obstakel was dat ik een vlucht naar Charleroi (België) had geboekt, en België had haar grenzen gesloten. De vraag of mijn ouders me zouden kunnen ophalen in België zonder enige problemen, daar is iets waar de ambassade me helaas geen antwoord op kon geven. Eenmaal geland in België was ik in shock: overal mondkapjes, nauwelijks mensen op straat. Heel anders dan in Zweden, waar alles nog vrij normaal leek te zijn…

Genoeg lege stoelen in het vliegtuig

Onzekerheid door Corona, maar ook dankbaarheid

Sinds gisteren woon ik weer bij mijn ouders. Gelukkig ben ik zonder problemen thuisgekomen. Wat er verder gaat gebeuren met mijn stage in Stockholm, dat is iets was ik niet op dit moment niet weet. Ik kan deze week nog wel vooruit met wat data-analyse, maar daarna…?

Met veel pijn in mijn hart, en halsoverkop, heb ik Zweden moeten verlaten. Wat de toekomst zal brengen, dat is nog onzeker. Er zijn nog veel vragen onbeantwoord. Maar ondanks alle onzekerheid ben ik ook heel dankbaar voor alle mooie momenten, en alle mensen die ik heb leren kennen. Dat pakken ze me niet meer af!

Pas alsjeblieft goed op elkaar de komende tijd, en maak er het beste van!

Ook wij maakten er het beste van 🙂 (en als je je niet lekker voelt, dan maar via Skype)