Wat zouden ze van me vinden
Volgens mij doe ik het best wel oké
Maar ik kan me nog herinneren
Iemand gaf me ooit iets mee
Ondanks dat de druk zo hoog ligt
Je bijna de handdoek de ring in gooit
Denk dan even aan jezelf en geloof dan
Dat er mensen zijn die van je houden
En vinden dat je niets vergooit
Want wat meer kan je doen dan je best
Al dat stompzinnige vergelijken met de rest
Gaat het uiteindelijk om wie je bent
En of je met een eerlijk gezicht kan zeggen
Dat je trots bent op jezelf
De toekomst…
Daar gaat mijn wekker, veel te vroeg. Vandaag heb ik weer wat sollicitaties op mijn programma staan. Natuurlijk moet ik ook nog voor tentamens studeren. De afgelopen tijd lijkt het alsof ik harder moet werken om ergens gezien te worden. Zeker als ik het vergelijk met hoe ik tentamens aan het voorbereiden ben. Dit was ongeveer 3 jaar geleden een van de dagen waarop de zenuwen voor de toekomst alles overnamen. Aan de ene kant werd tijdens de opleiding aangeven dat je veel praktijkervaring op moest doen. Toch merkte ik dat juist wanneer ik een kantoor belde of mailde, ze aangaven dat juist cijfers belangrijk waren. Ook blijken ze graag iemand te hebben die al stage gelopen heeft.
Soms zie je door de bomen het bos niet meer. Wat is nu toch het meest belangrijke om te doen? Presteren in de collegebanken of zo veel mogelijk werkervaring op doen? Hoe word je echt trots op jezelf?
Vallen en opstaan
Nu drie jaar later denk ik een beetje te zijn gaan begrijpen welke balans voor mij werkt, maar nog steeds is het moeilijk. Ik weet nog goed dat ik bij een Angelsaksisch advocatenkantoor had gesolliciteerd. Ik werd later door ze opgebeld. Ze zeiden: “Hallo Frans, ik vind het vervelend om te zeggen, maar we vinden je niet goed in het team passen en we nemen doorgaans alleen mensen aan die al een stage achter de rug hebben”. Gek, dacht ik, want ik had ze nog nooit ontmoet. Ik dacht toen der tijd dat ik alles goed had gedaan. Ik was naar een sollicitatietraining gegaan van mijn studievereniging. Verder had ik ook standaardbrieven meegekregen die volgens hen goed zouden werken. Het doel is dat je echt trots bent op jezelf merk ik.
De motivatiebrief was dus een doorslaggevenede factor geweest waaraan ze hebben afgeleid dat ik niet in het team paste. Die brief was zo simpel en standaard als maar zijn kon. Er werd verteld dat men de brief moest vullen met paaiende zinnen over hoe leuk je het kantoor wel vond, waar ik eigenlijk helemaal geen reden voor had. Ik kende ze niet en had alleen een website die ik doorgelezen had. De elementen waren in principe handig, maar ik heb nu geleerd dat het bijzonder belangrijk is een eigen draai aan een brief of andere tekst te geven om jezelf te onderscheiden. Daar gaat het tegenwoordig denk ik om. Dat heb ik geleerd door het te proberen.
Wat wordt belangrijk gevonden?
Even voor de context, ik ben zelf een rechtenstudent en zal vast andere ervaringen hebben dan andere studenten, maar dit is hoe ik het zie. Na een tijdje werd ik teruggebeld met goed nieuws, ik mocht bij een ander kantoor op gesprek komen. Ik had de standaard opmaak volledig om gegooid en er een persoonlijk verhaal van gemaakt. Niet te lang natuurlijk want daar hebben ze geen tijd voor, natuurlijk… Ik ben later wat sollicitatiemethoden op gaan zoeken en kwam bij de STAR-methode uit. Deze methode schijnt nogal veel gebruikt te worden door HR-medewerkers. Je leert op die manier goed vragen te tackelen.
Verder is het niet echt bijzonder wat ik daarvan heb geleerd. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het veel beter is te proberen ontspannen te gaan zitten en wat water te drinken. Sommigen hebben die gave van nature, het nergens zenuwachtig voor zijn, maar ik zeker niet. Toen ik er zat was ik enorm zenuwachtig. De vragen die ze stelden kwamen totaal niet overeen met wat ik had voorbereid. Ik wist even niets meer. Ze waren inderdaad langs mijn cijferlijst gelopen, maar meer nog vroegen ze naar mijn gebrek aan “nevenactiviteiten”. Die vraag had ik niet verwacht. Kennelijk was er nog een troef om goed voor de dag te kunnen komen. Commissies, vrijwilligerswerk en andere activiteiten werden allemaal bijzonder gewaardeerd. Dit komt omdat je op die manier kan laten zien dat je een studie en studentenleven kan balanceren, mits je goede cijfers behaalt natuurlijk.
Als je maar gelukkig bent
Als je eenmaal “binnen” bent en de stage hebt gelopen, wordt doorgaans minder gekeken naar die nevenactiviteiten en meer naar je stagebeoordeling. Dit is ook wel begrijpelijk omdat de praktijkervaring en prestaties die je er levert het meest relevant zijn voor andere kantoren. Nu ik wat verder, ouder en wijzer ben, maak ik me niet zo druk meer. Ik zou toch ontzettend graag tegen mezelf drie jaar terug willen zeggen dat die zorgen niet nodig zijn. De studie gaat nog steeds voor, daarna het werk. Die regel houd ik nu nog steeds aan.
Inmiddels vind ik de sollicitatiegesprekken ook niet meer zo eng. Het praten is zelfs wel leuk geworden omdat je het tot op zekere hoogte ook zelf kan sturen. Soms vertel ik over leuke gebeurtenissen die ik heb meegemaakt of over hobby’s. Af en toe stel ik zelfs bepaalde praktijken van het kantoor aan de kaak, die me niet aanstaan. Als ik merk dat de klik er niet zo is, jammer, dan probeer ik het ergens anders wel.
Zo had ik toen ook willen denken. Nu kom ik toch wat té zelfverzekerd over. Helaas gaat het nog steeds niet eenvoudig, maar al wel een stuk beter. Ik ben tevreden en trots. De druk te presteren blijft op de universiteit hoog, maar de druk kan ik zelf bepalen. Natuurlijk leg ik wel wat druk op mezelf en zal ik ervaring op moeten doen, maar niet ten koste van alles. Mentale gezondheid is voor mij het grootste goed en het uitstellen van voor jezelf zorgen, komt later altijd weer terug.
Uiteindelijk kun je ook genoeg energie halen uit de dingen die je leuk vindt. Niet alleen gaat het om presteren, maar uit eigen ervaring kan ik zeggen dat ergens gepassioneerd over vertellen ook in de smaak valt. Kort gezegd moet je je best doen, maar op welk niveau dat is ligt aan jou als persoon en niet aan de maatstaven van de mensen om je heen. Het is naar om te denken dat ze soms een nummer van je maken. Tot op zekere hoogte heb je dat gelukkig zelf in de hand en kun je jezelf onderscheiden door eerlijk te zeggen wie je bent en wat je geweldig vindt om te doen. Ben ook bereidt om afgewezen te worden en zie het als een volgende kans die ze je geven ergens anders. Wees trots op jezelf, dan volgt de rest vanzelf wel.
Uiteindelijk ben je zelf de enige die weet wat je echt gelukkig en trots maakt. Als je (toekomstige) werkgever daar geen begrip voor heeft, tja, dan zoek je verder. Alleen dan zal je ooit je eigen echte geluk vinden, denk ik nu. Dus zoek uit waar je passie ligt en jaag deze zo veel als kan na!
Hopelijk heb je na het lezen wat meer het gevoel dat aan jezelf denken veel waard is. Ga op zoek naar stages, maar laat jezelf er niet bij in schieten. Heb je al een stage te pakken? Tips om alles uit je stage te halen lees je hier.