‘Steph, je studententijd is de mooiste tijd van je leven, zorg dat je die niet mist!’ Ik kan me nog goed herinneren hoe mijn vader dat ooit tegen me zei, zijn gezicht volledig vertrokken van ernst. Ik moest er toen een beetje om lachen. Tuurlijk pap, komt vast goed. Hoef je niet zo serieus over te doen.

Vrijheid met minder verantwoordelijkheden

Maar ik snap wel waarom hij dat zei. Het studentenleven is uniek. Het is feesten tot de zon opkomt en jezelf de volgende dag weer naar de UB slepen omdat je toch echt dat tentamen moet halen. Het is je eigen huur betalen maar wel elk weekend de was naar je ouders brengen. Het is tot de 24e van de maand op instant noodles leven, en vervolgens al je vers-gestort geld van DUO uitgeven op een borrel. Student-zijn is een soort rare fase van vrijheid, zonder al te veel verantwoordelijkheid.

De afgelopen zes jaar heb ik mogen genieten van dat studentenleven. En ja, het was echt een kwestie van uitproberen. In de EL CID onzeker op zoek naar mijn groepje, nieuwe vrienden maken op de studie. In het tweede jaar toch maar voor een studentenvereniging gaan, dat in de jaren daarna uitgroeit tot een soort tweede huis. Meer vrienden maken. Met mijn dispuut op lustrumreis naar Maleisië. Het gezicht zijn van de Universiteit!

Student-zijn: op de borrel op de studentenvereniging

Oneindige mogelijkheden

Man, wat is student zijn toch heerlijk. Het voelt echt alsof de wereld voor je openligt en werkelijk alles kan. Nieuwe sporten uitproberen bij het USC (waarvoor ik dacht dat ik er allang te oud voor was), of toch maar beginnen met gitaarspelen, iets dat ik jarenlang niet durfde te doen. Al die reisjes, al die feestjes, het spontaan mensen leren kennen en hoe makkelijk dat gaat.

In de media zien we het beeld van de losgeslagen student. Zonder grenzen en met bizarre ontgroeningsrituelen die het daglicht nooit mogen bereiken. Dat staat schril in contrast met alle gave dingen die ik hier in Leiden heb gezien. Hoeveel ik heb geleerd, niet alleen op mijn studie (die ik overigens nog steeds fan-tas-tisch vind), maar ook in dat studentenleven. In de zeven commissies die ik heb gedaan bijvoorbeeld, waar ik heb leren organiseren, samenwerken, en leiden. Bij het Honours College. Of in mijn bijbaantjes bij de Universiteit, waar ik mijn blog- en presenteer-skills kon uitbreiden.

Einde van een tijdperk

Nu is het bijna klaar. Oké, misschien overdrijf ik wat. Ik moet mijn laatste paar vakken nog afronden en mijn scriptie finetunen. Toch verwacht ik over een paar maanden student-af te zijn. En zoals je misschien al merkt, begint de melancholie toe te slaan. Want met het einde van mijn studententijd komen er allemaal nieuwe enge dingen op mijn pad. Want what the hell moet ik nu gaan doen. Hoe kom ik van hier naar die baan in de media die ik zo graag wil?

Ik heb nog nooit zoveel vraagtekens op de weg voor me gezien. Maar ik geef mezelf de tijd, en ik vertrouw erop dat ik uiteindelijk – met hard werken – precies daar terecht kom waar ik hoor. Op een plek waar ik verschil kan maken.

Maar pap, dankjewel voor je advies. Ik heb in de afgelopen zes jaar al meer bereikt dan ik van had kunnen dromen. En niet onbelangrijk: Ik heb er met volle teugen van genoten. Dat bizarre studentenleven, dat had ik echt voor geen goud willen missen.

Hoe zie jij het studentenleven? Als een fase van vrijheid zonder verantwoordelijkheid, of heb jij een hele andere ervaring?