Ik ben nog lang geen dokter. Dat merk ik aan heel veel dingen, zoals het ontbreken van een salaris en de minachting in de ogen van mijn opleiders. Ik merk het ook doordat ik niet altijd de afstand kan bewaren die passend is bij het artsenberoep. Niemand wil de co zijn die met rode oogjes van het toilet komt en iets mompelt over “hooikoorts”, maar ik deel hier toch even mijn hooikoorts-momenten. Het is een kleine greep uit de patiënten die ik om verschillende redenen nooit meer zal vergeten. – Geanonimiseerd natuurlijk, anders weet ik zeker dat ik nooit dokter zal worden.
Dhr. D. – galsteen
Geen rode ogen, wees niet bang. Deze heer was echter de allereerste patiënt die ik ooit van dichtbij zag als geneeskundestudent. Hij had een galsteen en ik arceerde het woord “galsteen” in m’n aantekeningen om later op te kunnen zoeken wat dat nou precies is.
Baby T. – prematuur
Zoals uit eerdere blogs vast wel gebleken is, heb ik veel met de neonatologie te maken gehad. Op de neo worden pasgeborenen behandeld voor o.a. aangeboren afwijkingen en vroeggeboorte. Kleine T. was de eerste neonaat waar ik kennis mee maakte. Hij woog 490 gram na 24 zwangerschap weken. Een Nederlandse baby weegt na een normale zwangerschap van omstreeks 40 weken zo’n 3500 gram. Daar past T’tje zeven keer in.
De vader van M. – overbezorgd
Hij was amper ouder dan ik en de arme man (jongen?) wist niet hoe hij het had tijdens de operatie van dochterlief M. Ik was de eerste witte jas die na de operatie naar buiten kwam en hij wist niet dat ik alleen maar wandversiering was geweest tijdens de operatie. Ik heb me nooit zo waardeloos gevoeld. Ik durfde niet te lachen (dan denkt hij dat het goed is gegaan), of naar de grond te kijken (dan denkt hij dat het slecht is gegaan). Dit gebeurde op stage in het buitenland en ik schaam me nog steeds een beetje voor de reactie die ik gekozen heb: “I’m sorry, I can’t help you, I’m just an exchange student”. Heel erg witte jas-onwaardig.
Dhr. A. – dementie
Als bijbaan werk ik in de ouderenverzorging, daar ben ik meerdere malen in contact geweest met dhr. A. Hoewel dementie altijd tragisch is, raakt het ene geval me toch meer dan het andere. Dhr. A. is kunstenaar geweest van beroep en zijn kamer hangt vol met zijn eigen werken, waaronder een prachtig zelfportret van houtskool wat hij tekende vlak nadat de diagnose werd gesteld. Hij wijst tegenwoordig nog wel eens naar de tekening en zegt dan enthousiast “die man lijkt wel een beetje op mij, toch?” Ze lijken inderdaad nog maar een klein beetje op elkaar.
Mw. L. – obesitas
Ze was de eerste patiënt waar ik lichamelijk onderzoek op deed. Ik weet dat dit totaal respectloos is, maar ik moest vrij letterlijk tussen het vet door graven om een lever te ontwaren en het vet isoleerde zodanig dat met m’n stethoscoop de harttonen niet meer dan een vaag gedreun in de verte waren. Denk alsjeblieft even aan de arme co die misschien op een dag lichamelijk onderzoek op je uit moet voeren voor je nog een hamburger naar binnen schuift.
Baby I. – netvliesloslating
Mijn meest recente “hooikoortsje”. Dit kleintje is veel te vroeg geboren en heeft daarbij alle denkbare complicaties gehad die maar voor kunnen komen bij prematuren. Heel lang is het onzeker geweest hoe dit zou aflopen. Na een paar maanden werd er toch overgeplaatst naar een ander ziekenhuis (grote mijlpijl) en daarna eindelijk naar huis (gigantische mijlpaal). Vlak na thuiskomst ging het toch nog mis. Bij controle bij de oogarts bleek sprake te zijn van ernstige netvliesschade, een hele vervelende complicatie van vroeggeboorte en langdurige beademing, maar vaak operabel. Niet bij I. Na alle ellende is I. blind geworden, net als de andere helft van deze tweeling.
Maakt deze betrokkenheid me een goed mens of alleen een slechte dokter? Gaan die twee samen?
‘cause we love you! 🙂
Grappig bedoeld of niet, je opmerking over de patiënte met obesitas is inderdaad volslagen respectloos, om over de laatste zin van die paragraaf nog maar te zwijgen. Ik neem aan dat het onderzoek voor die mevrouw aanzienlijk ongemakkelijker was dan voor de ‘arme co’.
Hoi Miriam,
Het spijt me dat je het op deze manier opvat, dat heb ik er natuurlijk nooit mee teweeg willen brengen. Ik begrijp dat ik het wel provocerend heb neergezet, hoewel ik de ernst van obesitas absoluut niet heb willen bagatelliseren. Mijn excuses. Toch blijft staan dat de co ook niet van steen is en dit geen ideale situatie is voor je eerste dag, al hoopte ik dat de korrel zout van de ‘arme co’ duidelijker was overgekomen.
Bedankt voor je reactie
Respectloos of niet, die dikke patiënt moet juist door de dokter de waarheid vertelt worden. Het is vaak een motivatieprobleem. Signaleer het en bespreek het met de patiënt. En laat die hamburgers liggen!
geweldig! Hilarisch. enkel je laatste zin bij de obesitas patiente is misschien iets te provocerend, maar zeer zeker herkenbaar.
Ik ben het totaal eens met Miriam. De achterliggende redenen waarom mensen obesitas hebben zijn vaak veel gecompliceerder (psychisch, medisch etc.). Het getuigt inderdaad van weinig respect! Het valt met die betrokkenheid van jou dus wel mee…misschien een lesje in respect nodig? Dat is één van de belangrijkste dingen als dokter-zijnde, Isabelle. Shame on you! Maar gelukkig valt alles te leren en hoop ik dat dit je bij blijft in je verdere loopbaan als dokter alsmede in je dagelijkse leven. Overigens, vind ik de rest van je blogs vaak wel leuk.
Ik begrijp jullie reactie, maar vind het ook jammer dat ervan uitgegaan wordt dat ik deze patiënt respectloos behandeld heb (wat zeer zeker niet het geval is geweest) en daar conclusies over mijn ontwikkeling als arts aan worden gebonden. Nogmaals, ik ben me meer dan bewust van de complexiteit van obesitas, maar ik schrik van de discussie die dit uitlokt. Bij deze patiënt was het helaas (en ik zeg ‘helaas’ erbij met de grootst mogelijke oprechtheid) een leefstijlprobleem, overigens naar eigen zeggen van de patiënt. Dat vind ik erg voor de patiënt en daar heb ik, vrij natuurlijk lijkt me, als mens ook mijn eigen gedachten over. Zoals ik bijvoorbeeld ook een mening heb over een longarts die rookt of een diabetespatiënt die zich slechts aan dieet en medicatie houdt. Die gedachten blijken minder geschikt voor deze blog, zoals inmiddels duidelijk is.
Gezien vanuit de rol als coassistent, verontschuldig ik me liever niet dat ik vaak stilletjes hoop op anatomisch ideale patiënten, ik ben er stellig van overtuigd dat ik die kleine zonde deel met alle beginnelingen, puur uit praktisch oogpunt.
Beste Isabelle,
Je uitleg maakt veel goed. Maar ik vraag je ervan bewust te zijn dat je hier schrijft als geneeskundestudente, dokter in spé. Je kunt deze dingen vinden als persoon: daar is niets mis mee. Ik ben het zelfs enigszins met je eens. Maar je schrijft hier als masterstudent Geneeskunde en daardoor kan je niet alles zeggen. Juist omdat je later dokter wordt, wil je toch niet dat je geassocieerd wordt met zulke gedachten wanneer een obesitaspatiente haar arts googelt en dit leest? Houdt het in gedachten, dat is alles wat ik vraag voor je eigen professionaliteit als toekomstig arts. Houdt deze gedachten lekker privé of schrijf onder een alias. Dat kan natuurlijk ook.
Vriendelijke groet,
Wijnand
Volgens mij moet er in een blog niet gezocht worden naar een afspiegeling van de stof in de leerboeken, maar naar iets lachwekkends of soms provocerends. En wellicht een korreltje zout?