Waarschijnlijk heb je de EL CID zelf al eens gelopen, of ben je ondertussen bijna tweedejaars en weet je nog steeds niet hoe het nou heurt tijdens die introductieweek. Daarom een blog om een paar van de helden van de EL CID in het zonnetje te zetten: de mentoren! Want hoe hebben zij het ervaren om mentor te zijn en waarom wordt je nou mentor? Robin, Jan en Anne zijn alle drie zowel EL CID-mentor als mentortrainer geweest en delen hun ervaringen in dit interview.
Wanneer waren jullie mentor en hoe kennen jullie elkaar?
Robin en Jan: We zijn drie jaar op rij mentor geweest, zo leuk vonden we het haha. Ik geloof in 2017, 2018 en 2019. We zaten in hetzelfde jaar van de studie Biologie, alleen zijn we elkaar in het eerste jaar helemaal misgelopen. Jan deed aan wedstrijdroeien, Robin ging bij SSR. Pas in het tweede jaar leerden we elkaar kennen via een vriendengroep.
Anne: In 2018. Mijn medementor en ik waren werkgroepgenoten, het is sowieso aan te raden mentor te worden met iemand die je goed kent. Wijzelf kenden elkaar pas een jaar, maar we wisten dat het goed zat, we hadden elkaar al in allerlei situaties meegemaakt. Dat is inmiddels al 3 jaar geleden en we zijn nog steeds goede vrienden. wel genoeg dat we dit samen aan konden, we kennen elkaar in verschillende situaties.
Waarom wilden jullie mentor worden?
Anne: Ik weet de precieze beweegreden niet meer, maar als ik zelf aan de EL CID denk dan vond ik het heel leuk om eerstejaars die gezelligheid mee te geven. Ik merkte toen ik het zelf liep dat de mentoren heel belangrijk zijn, die maken of breken je introductieweek echt. En ik wilde zelf die ervaring geven die ik had en omdat ik Leiden als stad heel leuk vind.
Robin en Jan: We wilden de EL CID herbeleven, het was alweer even geleden. En toen bleef het mentor zijn maar leuk, gingen we door. Er wordt wel eens gezegd dat het na de eerste keer alleen maar tegen kan vallen, maar dat was zeker niet onze ervaring. We zouden het ook niet met iemand anders kunnen doen, we hangen allebei de idioot uit en dat werkte ook nog. We passen samen in 1 shirt. Letterlijk.
Hoe ging het aanmeldproces?
Robin en Jan: We hebben nog even getwijfeld, maar op een gegeven moment dachten we: we doen het gewoon! Online vulde je een formulier in met informatie over jezelf. Het gesprekje vonden we wel spannend van tevoren. We dachten: je moet vast heel erg grappig zijn of zo. Maar je komt er al snel achter dat ze gewoon twee mensen zoeken die elkaar goed genoeg kennen, het leuk hebben met elkaar en verantwoordelijkheidsgevoel hebben en dan komt het wel goed.
Anne: Dat ging redelijk soepel, je schrijft wat algemene info op en daarna volgt een gesprekje van ongeveer een kwartier met wat casus vragen over hoe zou je bepaalde situatie aan zou pakken. Daarnaast zijn er nog een beetje willekeurige vragen om te zien of je een sociaal capabel persoon bent, vragen als “wat is je beste openingszin?”. Gewoon grappig, maar niet heel belangrijk.
Was het mentorschap zoals je verwachtte?
Anne: We hadden ons wel goed voorbereid met elkaar afgesproken van hoe we in bepaalde situaties staan, maar er gebeuren toch altijd onverwachte dingen. Één jongen was op een gegeven moment z’n telefoon verloren, dus moesten we op een andere manier contact houden. Je moet een beetje flexibel zijn, dan kom je er altijd wel uit. Dat is ook het verrassingselement, de gezelligheid was ieder geval wel als verwacht!
Robin en Jan: Ik denk het niet, je verwacht meer dat je een gids bent en heel erg de leider bent. Maar uiteindelijk zaten we met z’n allen lol te trappen terwijl we door Leiden liepen. Het was echt niet zo’n rondleiding idee, maar meer dat eventuele vragen beantwoord konden worden.
Wat is het leukste dat je hebt meegemaakt met je groepje?
Anne: De kroegentocht, toen merkte ik dat de ongemakkelijkheid van het begin weg was en we een een hechtere groep begonnen te worden. En toen mijn medementor ziek werd, moest ik het even alleen doen. Toen hadden de mijn mentorkindjes een blik voor me gekocht, superlief. Het staat nog altijd op mijn bureau.
Robin en Jan: Ons laatste jaar hadden we een groepje dat perfect meeging in het idioot doen. Bij het eindfeest hadden we een bord gejat van een cactus. En ik stond achter de EL CID-commissie te dansen en werd toegejuicht door ons groepje van de zijlijn.
Waarom moeten mensen zich aanmelden als mentor dit jaar?
Anne: Het is heel leuk om nieuwe mensen te leren kennen en ik merkte gedurende de week dat het groepje elkaar ook beter leerde kennen. En dat zijn toch, gedeeltelijk, de mensen waar ze het mee moeten doen de komende jaren. Dit jaar is het iets meer een uitdaging, en dat lijkt me juist leuk. Het is eens wat anders. Daarnaast is het leuk de EL CID van een andere kant mee te maken. Jij bent gewoon medeverantwoordelijk voor hoe leuk het begin van hun studententijd is.
Robin en Jan: Omdat mentor zijn vermoeiend is, maar zoveel leuker is dan toen je de EL CID zelf liep. Je hebt zoveel meer kennis van wat er gebeurt en zoveel meer toegang. Ik zou het zo nog eens doen, alleen al om op verschillende plekken en verenigingen te komen, voor de sfeer: het is één grote vriendengroep. Ook de afterparty’s zijn allemaal amicaal. Je bent allemaal mentor en dat heeft wel wat intiems. We zouden wel vliegende keep willen zijn; nog af en toe groepjes naar huis brengen.
Nog tips?
Robin en Jan: Hoe enthousiaster en gekker je zelf bent, hoe leuker de deelnemers het vinden. Dan lachen ze je misschien uit, maar dan heb je iets om gezamenlijk over te lachen.
Anne: Maak er een leuke week van, hoe die er ook uitziet. Je bent zelf de meest enthousiaste deelnemer, wees een sfeermaker. De rest volgt vanzelf.
Ben je door dit interview zelf enthousiast geworden om mentor te worden? Aanmelden kan nog steeds via: https://elcidweek.nl/vrijwilligers/aanmelden/. Meer lezen over de EL CID? Check deze blog van Stephanie!
